Rozdział 8 "Nowe informacje"

Wow! Dość sporo wyświetleń jak na 2-dniową działalność :D Szkoda tylko że 0 komentarzy :c No, ale to pewnie przyjdzie z czasem.
Muszę oznajmić, że teraz będe trochę rzadziej wstawiała nowe rozdziały (max. 1 na dzień, czasami wogóle) ponieważ mam zrobione do 13 rozdziału i nie wyrabiałabym się z pisaniem ich.... 
Zapraszam więc do czytania ;)

- K-kim jest ta dziewczyna?- powtórzyła, tym razem pewniej Rose. Loki lekko poluźnił uścisk, jednak jej nie puścił. Jego wzrok ze wściekłego, zamienił się w obojętny. Wpatrywał się w zdjęcie, jakby widział na nim jakąś bardzo bliską osobę.

W pokoju panowała teraz wręcz grobowa cisza. Rose bała się odezwać, bo nie wiedziała jak na to zareaguje rozdrażniony Loki. Wolała czekać na to jak on pierwszy się odezwie.

W pewnym momencie chłopak raptownie puścił dziewczynę, a ona upadła na chwiejące się kolana. Czuła ostre kłucie w gardle, spowodowane mocnym uściskiem Lokiego. Pierwszy raz zobaczyło go tak wściekłego. I zapewne nie ostatni. Odpowiedziała jej podświadomość. Zachowywał się zupełnie jakby coś ukrywał. Kolejna tajemnica o której pewnie nawet nie ma zamiaru jej powiedzieć. Ale tu jest inaczej. On MUSI  jej o tym powiedzieć, w końcu na zdjęciu znajduje się dziewczyna wyglądająca jak ona.

- To powiesz mi w końcu?- zapytała Rose powoli, starając się go zbytnio nie prowokować.

- Jak dostałaś się do pokoju? Dlaczego się do niego włamałaś?- odpowiedział pytaniem Loki, już spokojnie.

- To nie jest odpowiedź na moje pytanie!- krzyknęła dziewczyna, szybko podnosząc się do góry i rozpalając płomienie.

- Nie musisz o tym wiedzieć! To nie jest twoja sprawa! – warknął Kłamca, odwracając wzrok na Rose. Wręcz przewiercał ją tymi zielonymi oczami. Na dziewczynie to jednak nie zrobiło wrażenia. Nie zamierzała odpuścić. Pierwszy raz w życiu poczuła się tak pewnie.

- Najwyraźniej to jest moja sprawa, skoro na zdjęciu jest dziewczyna wyglądająca zupełnie tak jak ja!- odkrzyknęła Rose, nie odwracając wzroku od chłopaka.

Loki zamilkł. Nie wiedział czy powinien jej powiedzieć, czy też nie. Nigdy o niej nie opowiadał, bo w końcu o czym tu mówić. Historia nie była zbytnio szczęśliwa, ani łatwa.

Jeżeli nie powiem, to Rose nie odpuści. Jest zupełnie taka jak ona. Uparta , pomyślał Loki uśmiechając się w duszy. Od razu jednak spochmurniał. Nie było żadnych powodów do szczęścia.

- Usiądź to może chwilę potrwać- zaczął Loki, wskazując łóżko.- Ta dziewczyna którą zobaczyłaś na zdjęciu to Samantha Blue.  Urodziła się w 1345 roku. Byłem wtedy na Ziemi w poszukiwania kolejnego spadkobiercy. Wtedy szukałem tylko kompana, który zawsze by mi towarzyszył oraz pomagał w obronie i walce. Nie myślałem jeszcze wtedy o zemście na bra... na Thorze i Odynie.

Kiedy wylądowałem na Midgardzie, czułem spore przypływy mocy z miasta Liège, w Belgii. Pojechałem tam więc i rozpocząłem poszukiwania. Szukałem długo, bo musisz wiedzieć że znalezienie osoby z takimi mocami nie jest proste. Pewnego dnia pojawiłem się w pewnej gospodzie na pograniczu, a w domu zastałem rodzinę składającą się z rodziców, 3 córek i 4 synów. Moją największą uwagę przykuła dziewczyna, o brązowych, długich włosach oraz błękitnych oczach, które po przemianie stały się tak jak twoje- zielone. Była... niesamowita. I od razu wiedziałam, że drzemie w niej potężna moc. Zacząłem się do niej zbliżać, aby powoli oswajać ją z faktem, że może być silnym magiem. Oczywiście nie wchodziłem w jej sny, jak to robiłem u ciebie. Stosowałem bardziej... subtelne sposoby.

Kiedy Samantha była już na tyle przygotowana aby użyć mocy, zacząłem ją uczyć. Była świetną uczennicą, szybko przyswajała wszystko co powiedziałem i idealnie odwzorowywała to w praktyce. Stała się bardzo silna. Nie silniejsza ode mnie, ale spokojnie przy jeszcze kilkudziesięciu latach nauki, mogłaby się zbliżyć do mojego poziomu.

Bardzo się ze sobą... zżyliśmy. Nie miałem zbyt wielu przyjaciół w Asgardzie, więc towarzystwo drugiej osoby było dość... miłe. Była zabawna, sympatyczna i inna od wszystkich. Lecz mogła być również bezwzględna i uparta. Teraz widzę między wami pewne podobieństwa.

Pewnego dnia kiedy stwierdziłem, że jest gotowa aby wyruszyć ze mną do Asgardu zdarzył się wypadek. Nie sądziłem, że ludzie są tak krusi i tak łatwo ich zranić.

Robiliśmy ostatnią próbę, która polegała na sprężaniu się mocy. Obydwoje wypowiadaliśmy zaklęcie i jednocześnie kierowaliśmy je na przeciwnika.

Jednak ona w pewnej chwili zasłabła, a ja... ja nie zdążyłem zatrzymać przepływającej mocy... i...- urwał. Nie umiał tego powiedzieć, nie chciał tego zrobić.

- Nie mów. Nie musisz- powiedziała sucho Rose wpatrując się w podłogę- Ale to jeszcze nie tłumaczy dlaczego wyglądam jak ona.

- Jesteś z nią spokrewniona i obydwie odziedziczyłyście moce. To znaczy że jesteś jej sobowtórem.

- Aha, rozumiem. A... tęsknisz za nią?- zapytał trochę zbyt pewnie Rose.

- Nie, chyba nie. To tylko człowiek, jak każdy inny – stwierdził Loki, nie patrząc dziewczynie w oczy. Mogłaby wyczuć w nim kłamstwo. Po raz pierwszy podczas kłamania nie patrzył rozmówcy prosto w oczy. Nigdy nie lubił okazywać słabości.

- Musisz tęsknić. Wszyscy tęsknią.- ciągnęła dalej dziewczyna. 

- Ale ja nie jestem jak wszyscy!  Nie jestem słabym człowiekiem, który okazuje bezwartościowe sentymenty! Jestem bogiem! Silnym, potężnym bogiem!- wybuchł Kłamca, a jego ręce po raz pierwszy zapłonęły. Jego płomień był większy i potężniejszy od płomienia Rose. Kolor też był bardziej intensywny. Ciało Lokiego zbladło, a oczy pociemniały. Na twarzy widniała wściekłość. Chęć zabijania. Loki był nie tylko bogiem, był też zabójcą. I Rose dobrze o tym wiedziała, mimo że nie widziała jak zabijał.

- Ja... ja przepr...- zaczęła dziewczyna.

- Nie mów tego jeżeli nie wiesz za co przepraszasz! Chce abyś stąd wyszła!- przerwał Rose, ale dziewczyna się nie ruszyła.- Natychmiast!

Kiedy Rose zobaczyła że Loki jest coraz bardziej wściekły postanowiła wyjść. Od razu zmierzyła do swojego pokoju i zatrzasnęła za sobą drzwi. Nie wiedziała co o tym myśleć. Kłamca bardzo stara się udowodnić jej że jest bezuczuciowym dupkiem, jednak jego opowieść mówiła co innego. Może stał się taki, po tym jak zabił tą dziewczynę. Zastanawiała się nad tym. Jednak to wszystko nie zgadzało się zbytnio z tym jakie Loki robi wrażenie. Rose bała się jego teraz jeszcze bardziej, bo zobaczyła do jakich rzeczy jest zdolny i jak jego moc jest potężna. Muszę na niego uważać. Wolę zostać przy życiu.