Rozdział 3 "Spotkanie"

Następnego dnia Rose i jej klasa, mieli lekcje z ich wychowawczynią- Panną White. Widać było, że miała ona do przekazania jakąś ważną informacje.

- Do waszej klasy zawita dziś nowy uczeń. Mam nadzieję, że powitacie go z nie małym entuzjazmem- powiedziała po czym wyszła na chwile z Sali. Wróciła z chłopakiem idącym za nią niczym cień. Był on wysoki o kruczoczarnych, sięgających ramion włosach oraz szmaragdowych oczach. 

- Dzień Dobry!- powiedział. Widać, że był trochę speszony  tym, że cała klasa wlepiała w niego ciekawe oczy.

- Posłuchajcie, to jest Thomas Johnson. Przyjechał do nas z Londynu- powiedziała śpiesznie Pani, po czym zwróciła się do chłopaka.- Tom zajmij jakieś wolne miejsce. 

„Nowy” chwile rozglądał się po klasie. W końcu wypatrzył sobie wolne miejsce i usiadł obok niezbyt zainteresowanej Rose.

- Cześć, jestem Tom- powiedział i wyciągnął rękę w kierunku dziewczyny.

- Yhym. Ja jestem Rose- odpowiedziała nie zwracając uwagi na gest chłopaka, po czym wróciła do swoich zajęć. 

Przez wszystkie lekcje Tom próbował nawiązać jakikolwiek kontakt z Rose, jednak ona nie wydawała się być zainteresowana. Po zakończeniu lekcji, kiedy dziewczyna już zmierzała do drzwi wyjściowych, Tom znowu spróbował swoich sił.

- Hej! Tak sobie myślałem czy nie chciałabyś się gdzieś przejść, może oprowadzić mnie po okolicy? – zapytał śpiesznie chłopak.

- No wiesz mam trochę dużo zajęć…- ucięła Rose i spojrzała na błagające oczy Toma.- No dobrze, już nie patrz tak na mnie. Tylko nie za długo.

Wyszli ze szkoły i Rose zaczęła opowiadać o mieście, o zabytkach i ciekawych miejscach. Tom wyglądał na zainteresowanego, jednakże nie odzywał się dużo, tylko od czasu do czasu przytakiwał. Kiedy już skończyli wycieczkę i znaleźli się przy domu Rose, nastała krepująca cisza. Obydwoje nie do końca wiedzieli co powiedzieć, tylko stali i wpatrywali się w siebie. Uwagę Rose przykuły hipnotyzujące, szmaragdowe oczy Toma w których zatapiała się z każdą minutą. Nie do końca wiedziała co się z nią dzieje , w końcu nie znała tego chłopaka na tyle dobrze, aby się w nim zakochiwać. Nie, to z pewnością nie było zakochanie. Od tego chłopaka biła jakaś siła, jakaś tajemnica której ona nie mogła rozgryźć.

Po dłuższej chwili wpatrywania się w siebie, Tom postanowił to przerwać.

- Chciałbym Ci bardzo podziękować, że mnie oprowadziłaś- powiedział i złapał Rose za rękę. Przeszedł ją zimny dreszcz. Jezu jakie on ma zimne ręce. Wręcz promieniuje chłodem. Pomyślała i odruchowo od niego odskoczyła. Widać było na jego twarzy  zdziwienie i następującą po nim wręcz piorunującą powagę.

- N-nie ma za co- zająkała się. – Czy tobie nie jest zimno, bo masz strasznie chłodne dłonie?

W jego oczach widać było przerażenie, jakby ukrywał jakąś tajemnicę. Śpiesznie zaczął się wycofywać.

- Nie, nie nic, znaczy nie jest mi zimno.– zaczął gubić się w własnych słowach.- Wiesz ja już muszę iść. No to do jutra. 

Zanim Rose się obejrzała chłopak zniknął za najbliższym budynkiem. Stała tak jeszcze chwile i wpatrywała się pusto w przestrzeń przed nią. Co go tak wystraszyło? Co on ukrywa? Te pytania nie dawały jej spokoju. Cały wieczór zastanawiała się nad tym zdarzeniem i nad samym chłopakiem. Nad tą lodowatą skórą. Nad jego szmaragdowymi oczami. Nad tym jaką tajemnice mógł skrywać. Widać, że się zdenerwował kiedy powiedziała o jego zimnych dłoniach. Wiedziała jednak, że ta historia się nie skończyła i że czeka ją jeszcze dużo tajemnic. Jednak teraz postanowiła, że nie będzie już o tym dzisiaj myśleć. W końcu pochłonął ją sen.