Rozdział 11 "Wspomnienia"

Radujcie sie ludzie , bo przedstawiam wam kolejny rozdzialik :3 Jestem bardzo ciekawa waszych opini, więc serdecznie proszę o zostawienie jakiegos małego komentarza opisującego wasze odczucia co do tego rozdziału.
Mam nadzieję że wam się spodoba ;)

Lokiego obudziły głośne krzyki. Szybko podniósł się w górę i zaczął nasłuchiwać czy nie odwiedzili go przypadkiem jacyś „dobrzy” znajomi. Po dłuższej chwili wsłuchiwania się w dźwięki, był już pewien. To z całą pewnością nie byli włamywacze. Jak nie oni to...

- Rose!- krzyknął Loki wybiegając z pomieszczenia w stronę pokoju dziewczyny. Pchnął szybko drzwi i wszedł do środka. To co zobaczył przerosło jego najśmielsze oczekiwania. W całym pomieszczeniu błyszczało od zielonych i czarnych płomieni. Ściany i pościel na łóżku były spalone, a dziewczyną trząsały drgawki. Cierpiała. Podbiegł do niej starając się załagodzić emisję mocy. Na próżno. Rose wydzielała taką energię, jakiej nawet on nie umiał zahamować. Dodatkowo zauważył, że ręce i szyja dziewczyny są poparzone, wręcz wypalone. Musiał jej pomóc inaczej mogłaby umrzeć, a na to z pewnością nie pozwoli.

- Dobra, dajesz Loki. Dasz radę- powiedział chłopak do siebie i złapał Rose za rękę, szepcząc zaklęcie uzdrawiania. Teraz musiał się skupić.

Dziewczyna poczuła ciepło przechodzące od palców, w górę rąk aż do szyi. Przed oczami zaczęło jej wirować. Teraz znajdowała się w jakimś dziwnym miejscu. Wyglądało to jakby uczestniczyła w czyimś wspomnieniu. Chwilę później ujrzała biegnące dzieci. Wśród nich było czterech chłopców i dziewczynka. Dokładnie widać było, że grupą przewodził uśmiechnięty od ucha do ucha blondynek, o niebieskich oczach. Wszyscy przyjaciele śmiali się.

- Widziałeś go Thor? Twój braciszek nawet mieczem nie włada. Co za  pokraka z niego- zaśmiał się grubszy chłopak, o burzy rudych loków.

- Po co on w ogóle siedzi w tych książkach, po co mu to? – zaśmiała się dziewczynka stojąca przy Thorze.

- Racja. Mój brat nie jest zbytnio ruchliwy. Ogólnie bywa dziwny- stwierdził Thor.

- No właśnie. Nie chce się z nim zadawać- stwierdził drugi blondyn o ładnych rysach twarzy.

- Chodźmy stąd. Nie myślmy dłużej o tym dziwaku- krzyknął brunet i pobiegł przed siebie. Za nim podążyła reszta dzieci. Nagle Rose zauważyła jak zza kolumny wychyla się szczupły, dość wysoki chłopiec o kruczoczarnych włosach. Był smutny. Usiadł na kamiennych schodach, wpatrując się w bawiące się w oddali dzieci. On był sam.

- Loki...- powiedziała bezgłośnie Rose.

Nagle wszystko zawirowało- drugie wspomnienie. Dziewczyna znajdowała się w tym samym miejscu co poprzednio, teraz jednak przed sobą miała już dorosłych bogów. Loki siedział obok Thora na schodach i wyraźnie mu czegoś „odradzał”:

- Thor to szaleństwo!- krzyknął czarnowłosy.

- Jakie szaleństwo?- zapytał się stojący  niedaleko rudowłosy mężczyzna. Obok niego znajdowała się jeszcze kobieta, blondyn i chłopak o ostrych rysach twarzy, bardzo przypominających te azjatyckie.

- Wyruszamy do Juttenheimu!- oświadczył Gromowładny, podchodząc bliżej do przyjaciół. Rozpoczął swoje argumenty. Loki natomiast siedział z boku, a na jego twarzy pojawiał się coraz szerszy uśmiech. Kiedy Thor wraz z przyjaciółmi zniknęli, Kłamca został tylko z Sif.

- Jaki jest Twój plan Loki?- zapytała widocznie wściekła kobieta.

- Nie rozumiem o czym mówisz- odpowiedział z niedowierzaniem chłopak.

- Wiem, że to Ty nakłoniłeś do tego Thora.

- Ja…- zaczął Loki lecz Sif mu przerwała.

- Myślisz, że tym wzmocnisz swoją pozycję w królestwie? Że przez to Odyn zacznie bardziej kochać Ciebie? Jesteś nikim. Osobą, która nigdy nie powinna się tu pojawić. I ostrzegam Cię, jeśli Thorowi stanie się jakaś krzywda, to dopilnuje abyś skończył marnie- warknęła Sif i ruszyła w stronę wyjścia, zostawiając Lokiego samego. Kłamca nie wiedział co ma zrobić, zupełnie go zatkało. Stał wpatrzony w drzwi wyjściowe.

Nastąpiło trzecie wspomnienie. Loki stał na końcu sporej Sali, obrócony tyłem do dziewczyny. Na drugim jej krańcu stał starszy mężczyzna z przepaską na lewym oku.

- Czy jestem przeklęty?- zapytał się Loki.

- Nie.

- To czym jestem?- ciągnął chłopak

- Moim synem –odpowiedział mężczyzna z opaską na oku.

- Czym jeszcze?- zapytał się Loki obracając się. Jego skóra była... niebieska, pokryta jakimiś znakami, a oczy były czerwone. Był przerażający.

(...) Teraz to ma sens dlaczego Thor był Twoim ulubieńcem przez tyle lat. Niezależnie od tego jak byś mnie kochał, nigdy byś nie pozwolił aby....

I w tym momencie Rose obudziła się. Nie wiedziała co się z nią dzieje, ale poczuła że podczas wstawania jej moc znowu na chwilę wystrzeliła. Rozejrzała się zestresowana po pokoju. Oniemiała. W rogu pomieszczenia leżał Loki, wygięty w niezdrową pozycję, w sfajczonym ubraniu. O mój Boże! Trafiłam go! Jezu, zabiłam go! Zaczęła panikować. Ulżyło jej kiedy usłyszała jęki bólu ze strony Lokiego. Szybko wstała i chwiejnym krokiem doszła do rannego chłopaka.

- Jezu przepraszam cię! Ja... ja serio nie chciałam- zaczęła Rose jąkając się i wymachując rękami.

- Nic mi nie jest... To tylko... Mały wypadek- próbował się podnieść, odpychając pomocną rękę Rose.- Poradzę sobie.- dodał i wstał, po czym zachwiał się i upadł z powrotem na podłogę. Jedyne co było słychać to trzask łamanych żeber i krzyk Lokiego.

- Cholera!

- Powiedz mi jak mam ci pomóc. Mam cię uzdrowić?- pytała szybko dziewczyna.

- Nie to nie jest dobry pomysł. Po prostu pomóż mi wstać- powiedział Loki, opierając rękę o szyję Rose. Dziewczyna wykonała zadanie i powoli przeniosła się wraz z rannym do jego pokoju. Położyła go na łóżku, a sama usiadła na krześle obok.

- Czy mogę ci jeszcze jakoś pomóc?- zapytała troskliwie.

- Nie, nic mi nie jest. Możesz iść spać. Poradzę sobie- skłamał Loki. Rose wiedziała że nie mówił prawdy, mimo że umiał dobrze ukrywać oszustwa. Jedynie ból go demaskował.

- No dobrze. Ale jak coś będziesz potrzebował to mnie wołaj- zakończyła dziewczyna i wyszła z pokoju chłopaka. Kiedy już weszła do swojego pokoju i położyła się na łóżku, zaczęła dopiero przypominać sobie wszystko co się dziś wydarzyło. Jej wstrząsy i krzyki, wybuchy mocy, pomoc Lokiego, jego wspomnienia. Te wspomnienia.

 Wszystkie emocje jakie przeżywał.  Nie było mu łatwo, może dlatego jest teraz taki powściągliwy, bezuczuciowy. Zaczęła go postrzegać w zupełnie innym świetle. Zaczęła... mu współczuć.

Lecz na więcej przemyśleń nie było ją stać. Zmorzył ją sen.