Rozdział 37 "Było tak dobrze..."

No więc  w końcu się doczekaliście: D Przepraszam, że tyle to trwało, ale muszę robić przerwy aby nadążyć z rozdziałami, których nadal nie dopisuję. Mam nadzieję, że wakacje przyniosą mi nowe pomysły :3

Jeszcze przed chwilą rozdzielałam ten rozdział na dwie części, bo stwierdziłam, że a) jest nieco za długi jak na mnie i b) nie powinnam tylu rzeczy umieszczać w jednym.

A teraz nie przedłużając,
Czytamy :D

Loki obudził się około południa. Przez wydarzenia które miały miejsce niedawno i częsty brak snu, był bardzo zmęczony. Ale nadal pamiętał co ma dzisiaj zrobić. Szybko wstał z łóżka i ruszył w stronę łazienki, w celu umycia się. Wszedł pod prysznic i ustawił odpowiednią temperaturę wody. Bardzo lubił kąpiele, to go uspokajało. Mógł sobie wtedy bez przeszkód pomyśleć i odprężyć się. Jego pierwsza myśl była przewidywalna- Rose. Będzie musiał z nią dzisiaj porozmawiać, wyjaśnić wszystko co się między nimi dzieje. Bardzo rzadko rozmawiał z innymi osobami, dlatego też nie wiedział jak ma zacząć. Powinien... przeprosić? Nie, tego z pewnością robić nie będzie, w końcu nawet nie ma za co. Z drugiej strony o swojej wizycie u Norn, też nie może poinformować dziewczyny, to był zbyt skomplikowany temat. Cholera. Pomyślał Loki, orientując się, że spędził pod prysznicem już dobre 20 minut. Śpiesznie wyszedł z kabiny, łapiąc pierwszy lepszy ręcznik i wiążąc go w pasie. Kiedy już się wytarł i ubrał, postanowił że poszuka Rose. Nie powinien zwlekać.

Kłamca szedł przez korytarz, sprawdzając każdy pokój spotkany na swojej drodze, ale dziewczyny nigdzie nie było. W końcu znalazł się w ogrodzie królewskim z którego usłyszał cichy szloch. Dobiegał on zza jednego z ogromnych drzew dębu. Chłopak podszedł bliżej, aby zobaczyć kto płacze i ku jego zdziwieniu zobaczył Rose. Dziewczyna siedziała z twarzą schowaną w dłoniach.

- Stało się coś?- zapytał, siadając przy czarodziejce.- Dlaczego płaczesz?

- Amora. Widziałam Amorę. Groziła mi i... i kazała mi cię zabić.

Lokiego zamurowało. Amora? Znowu? Czy ta kobieta nie robi sobie przerw od pracy? Ale mógł się tego spodziewać, w końcu ostrzegała go przed konsekwencjami spoufalania się z Rose.

- Spokojnie. Już dobrze. Gdzie ją widziałaś?

- W Sali ze szkatułką- odpowiedziała dziewczyna, wstając z trawy.- Pójdę z tobą.

Kłamca kiwnął głową i podążył za czarodziejką. Ta przez cały ten czas była jakaś niemrawa, smutna, trochę wystraszona. Bardzo szybko znaleźli się w pożądanym pomieszczeniu.

Loki powoli wszedł do środka, a jego uwagę od razu zwrócił fakt że Amory NIE MA w tym pokoju. Kiedy odwrócił się, aby powiedzieć o tym Rose, ona też zniknęła, zatrzaskując za sobą drzwi.

- Co do cho...- zaczął Kłamca, lecz przerwał, czując że ktoś go przydusza. Ręka tej osoby była lodowata, a w pomieszczeniu aż promieniowało zimnem. Bardzo powoli odwrócił się w stronę atakującego i zamarł. Przed nim stał Laufey. Jego ojciec którego swego czasu zabił.

- To niemożliwe...- wydusił w końcu czarodziej, patrząc z niedowierzaniem na króla Lodowych Olbrzymów.

- Synu- odpowiedział w końcu Laufey z uśmiechem. Wzmocnił uścisk.- Co mnie ominęło?

Olbrzym zbliżył twarz, do ucha chłopaka.

- Opowiesz mi? Czy od razu powinienem cię zabić?- wysyczał.

Loki przełknął głośno ślinę, ledwo łapiąc powietrzem. Zamknął oczy. To nie może być prawda. To tylko jakiś cholernie realistyczny koszmar. Myślał. Lecz to była rzeczywistość od której nie miał jak uciec.

- Laufey, chyba nie chcesz psuć zabawy. Najpierw powinniśmy się nim troszkę pobawić- chłopak usłyszał głos dobiegający zza niego. Oczy mu się coraz szerzej otwierały ze zdziwienia. 

- Rose?- zapytał ze zdziwieniem. Spojrzał na dziewczynę obok której stała blond czarodziejka.- Amora. Co tu się do cholery jasnej dzieje?!

- Nie awanturuj się tak laluniu- powiedziała Rose, uśmiechając się ironicznie. Loki patrzył na dziewczynę w zupełnym osłupieniu. Co ją opętało? Myślał.

- Proponuję, aby zabrać go w zamierzone miejsce. Laufey, puść go- rozkazała Amora, na co Olbrzym upuścił czarodzieja. Ten warknął z bólu, patrząc wściekle na blondynkę. Zanim jednak zdążył coś powiedzieć poczuł jak świat przed nim wiruje. 

W jednej chwili znalazł się na śniegu, wśród lodowych pałaców.

- Jotunheim- powiedział do siebie, patrząc na otaczające go krajobrazy. Niebo nad nim było jasne, smagane momentami czarnymi pasami. Reszta wyglądała jednak tak samo. Wszędzie śnieg, lód i wszechobecna zima. I to go przerażało. Teoretycznie jako pół-olbrzym powinien być przyzwyczajony do takich mrozów, jednak nie to mu przeszkadzało. Niepokoił go fakt, że znajduje się w środku krainy, zupełnie sam. Bez nikogo kto mógł by mu pomóc. Odzwyczaił się od całkowitej samotności, której obecna sytuacja wymaga. 

Chłopak szybko wstał, otrzepując się ze śniegu. Nie wiedział w którą stronę ma iść, gdzie trafi. Zrobił parę kroków, lecz nagle przed nim pojawił się wielokolorowy wir, z którego wyłoniła się Rose i Amora. Oby dwie były uśmiechnięte, wręcz bawiła je cała sytuacja. Blondynka podeszła bliżej do Kłamcy i kopnęła go mocno w brzuch tak że poleciał parę metrów w tył. Szybko się jednak podniósł. Nie mógł przegrać z kobietą!

Na jego rękach utworzyła się ognista kula, która w zawrotnym tempie powędrowała w stronę czarodziejki. Ta jednak niczym kot, odsunęła się w bok, sprawiając że ogień natrafił na skałę.

Kiedy Kłamca drugi raz przymierzał się do ataku, poczuł jak jego kończyny wyginają się w nienaturalny sposób. Krzyknął głośno, czuł że całe jego ciało płonie. Zobaczył przed sobą dym, a wśród niego Amorę trzymającą za rękę Rose. Obydwie wypowiadały cicho zaklęcie. Chłopakowi było coraz bardziej słabo, już prawie nie miał czym oddychać. Dusił się. Nie minęło więcej jak 10 minut, kiedy zemdlał.

Chłopak obudził się w ogromnym pokoju, przypominającym pomieszczenia znajdujące się w pałacu. Rozejrzał się. Przed nim znajdowały się tłumy olbrzymów, z Laufeyem na czele. Obok niego stała Rose i Amora. Loki natomiast przyczepiony był do ściany, metalowymi łańcuchami, które bardzo skutecznie blokowały jego moce magiczne. Na jego ustach znajdowało się coś co bardzo przypominało kaganiec. Spojrzał w dół. Był nagi. Całkowicie nagi. Na dodatek jego skóra pod wpływem temperatury przybrała kolor niebieski, pokrywając się znakami.

Laufey wstał z tronu, zbliżając się do czarodzieja.

- Wiesz co, Loki? Zaufałem ci, tak jak zapewne większość osób na tej Sali. A ty... oszukałeś mnie. Dlatego słono za to zapłacisz- powiedział, oddalając się na miejsce.

Z tłumu wyszła jakaś osoba, na której widok Kłamca zamarł. Eitri. Karzeł podszedł bliżej do chłopaka, zaciskając mu rękę na szyi.

- Co taki zdziwiony?- zapytał.- Przez twojego cholernego brata, musiałem tyle czasu gnić w Helhaimie. Ale udało mi się uciec. I zemszczę się. Najlepszą zemstą na Thorze, będzie zabicie Ciebie. Więc uważaj, parszywy Kłamco!

Loki patrzył na całą tą sytuację w zupełnym osłupieniu. Nie mógł uwierzyć, że to wszystko się dzieje. Nie mógł uwierzyć, że ci do których śmierci się przyczynił, znowu żyją.

To było niemożliwe. I jeszcze Rose. Przecież on... on jej zaufał, chciał ją chronić, a on była w zmowie z Amorą?

I widzisz jak to jest kiedy przekażesz drugiej osobie część siebie? Zmiażdży ją, spali tak, że nic z ciebie nie zostanie. Znowu będziesz nikim. Znowu jesteś NIKIM!

Powiedziała podświadomość, z takim jadem, że Kłamca aż poczuł kłucie w sercu. Jego wszystkie uczucia, które przez tak wiele lat hamował, powróciły ze zdwojoną siłą. Zaczął zamieniać się w jednego z tych sentymentalnych ludzi. Żałosne..

Z przemyśleń wyrwało czarodzieja poczucie, że jest sam w pomieszczeniu. Wszyscy zgromadzeni, zniknęli. Wyparowali. Loki rozglądał się po pokoju z ogromnym zdziwieniem. Nigdy wcześniej nie był tak zdezorientowany. Nagle obok niego pojawiła się Amora, która z całej siły złapała go za szyję, rozrywając jednocześnie łańcuchy krępujące ciało chłopaka. Czarodziejka była rozbawiona, ale widać było u niej zawziętość i brak litości. Jej ostre paznokcie boleśnie wbijały się w żyły Lokiego, sprawiając że jego ramiona pokryły się szkarłatem krwi. Chłopak czuł palący ból, który próbował przerwać, starając się powstrzymać Amorę. Na próżno. Przez ciągle upływającą z niego krew robiło mu się słabo. Nawet nie zorientował się, kiedy stracił znowu przytomność.