Rozdział 34 "Jest już o wiele lepiej"

Zgodnie z moją obietnicą, wstawiam dzisiaj rozdział.  Wiem, że musieliście czekać parę dni, ale szkoła mi nie pozwalała na zbytni odpoczynek -.- Ale myślę, że warto było :D
Teraz już zapewne będę publikować na bieżąco, choc nie mogę tak gonić, bo z pisaniem nie nadąże. Informować o terminach i ich zmianach, będę na pasku po prawej stronie, z nagłówkiem "INFORMACJA". 
Co do rozdziału, to radzę sobię zaparzyć meliskę, przed przeczytaniem, bo... no cóż sami zobaczycie <podniecona Ja>.
Zapraszam do "konsumowania" lektury :D

Violet cały dzień chodziła uśmiechnięta. Może to było spowodowane przejęciem przez nią mocy przyjaciółki, a może po prostu dopisywał jej humor. Nie wiedziała.

Szła właśnie tunelem z widokiem na ogród królewski, kiedy na jego końcu, w wgłębieniu, zauważyła Samantę z jakimś mężczyzną. Po wyglądzie wywnioskowała że mógł to być karzeł, jako że nie był wysoki, a posiadał charakterystyczne dla ludności tamtej krainy, bursztynowe oczy. Twarz miał jednak bardzo ładną. Okrywały ją proste, złote włosy, z niewielka ilością brązowych pasemek.

Dziewczyna usłyszała jak nad czymś dyskutują, lecz nie widziała aby to była jakaś kłótnia.

- Już prawie skończyliśmy! Nie możemy teraz przerwać- mówiła Samantha.

- Nie zamierzam przerywać. Mam jednak pewne wątpliwości, co do tego czy twój plan się powiedzie.

- Brokkur, wątpisz we mnie? Dobrze wiesz, że nigdy nie przegrywam- powiedziała czarodziejka, zbliżając się do karła i gładząc jego twarz ręką.

- A te dwie nieudane próby zabicia Lokiego? W jednej z nich zresztą zginął mój brat. I mówię ci Amora, że pomszczę Eitriego, choćbym miał wybić cały Asgard- krzyknął karzeł.

Oni chcą zabić Lokiego? O co tu chodzi? Pomyślała Violet, dalej spoglądając na „Samantę” i Brokkura.

- Posłuchaj, nie musisz sobie nie potrzebnie brudzić rąk. Loki zabije ich za ciebie. A potem sam zginie. Asgard będzie nasz- powiedziała Amora z uśmiechem na twarzy.- A teraz chyba czas aby pozbyć się Thora.

Czarodziejka powiedziała i wraz z karłem ruszyła w stronę Violet. Dziewczyna była spanikowana, lecz zdążyła przenieść się w inne miejsce. Jednak magia to przydatna rzecz. Pomyślała rozglądając się po miejscu w które trafiła. Były to więzienia. Od razu wpadła na pomysł, zobaczenia się z Rose. Podążyła w głąb korytarzy, rozglądając się w poszukiwaniu przyjaciółki. Natrafiła na nią dopiero przy ostatniej celi. Dziewczyna była wykończona. Jej twarz pokryła się licznymi siniakami, zresztą tak samo jak reszta ciała. Oczy były przekrwione, a ich zieleń zamieniła się z powrotem w błękit. Jej ręce były całe poobcierane od łańcuchów i kajdanek.

- Rose!- powiedziała Violet, przenosząc się na drugą stronę krat.

Dziewczyna lekko uśmiechnęła się na widok przyjaciółki, lecz nic nie mogła odpowiedzieć. Czar dalej działał.

- Nie możesz mówić... Dlaczego...- myślała na głos blondynka, przyglądając się Rose. Nie mogła jednak patrzeć na to jak cierpi. Pstryknęła palcami, a na to łańcuchy opasające jej przyjaciółkę, spadły. Dziewczyna upadła na ziemię, warcząc przy tym z bólu.

- Choć, pomogę ci- powiedziała Violet, łapiąc Rose pod ramię. W jednej chwili przeniosła się z nią do innego pomieszczenia. Był to jeden z pustych pokoi, znajdujący się w długim korytarzu. Usadowiła przyjaciółkę na łóżku i sama usiadła obok niej. 

- Muszę ci coś powiedzieć. Słyszałam rozmowę Amory, która udaję Samantę, i Brokkura- brata Eitriego, którego Thor zabił. Mówili oni o tym że chcą uśmiercić Thora i Lokiego a potem przejąć Asgard. I że to Loki zabije Thora.

Rose kiwnęła głową. Wiedziała o tym już wcześniej, więc nie było to dla niej czymś szokującym, mimo że nadal nie zamierzała do tego dopuścić.

- Nie wyglądasz na zdziwioną?- zapytała Violet.

- Bo już o tym wiedziałam- odpowiedziała jej niespodziewanie dziewczyna. Złapała się za gardło, nie mogąc uwierzyć że znowu może mówić.

- Ty... mówisz.

- Tak. Widocznie Amora zamiast na dwa, rzuciła zaklęcie na jeden dzień. I właśnie minął – odparła Rose, przecierając ranne nadgarstki.- Musimy iść do Thora. Nie możemy pozwolić mu zginąć.

Powiedziała dziewczyna i wstała z łóżka, chwiejnym krokiem zmierzając w stronę drzwi.

- Ale nie wiemy gdzie on jest- powiedziała Violet.

- Poszukamy.

Thor przez cały dzień szukał Lokiego. Musiał z nim jeszcze raz porozmawiać i zapytać się go o to co się z nim dzieje.

Szedł właśnie, znanym korytarzem z pokojami. Postanowił wejść do pierwszego który mu wpadnie w oczy- może to właśnie tam będzie jego brat. Otworzył dębowe drzwi, i tak jak się spodziewał, ujrzał Kłamcę. Leżał na podłodze, jakby nie żywy. Gromowładny szybko do niego podszedł  i zaczął nim trząsać, mając nadzieje że chłopak się obudzi. Zero reakcji. Thor podniósł się i zaczął chodzić nerwowo po pokoju. Loki przecież nie mógł drugi raz umrzeć. To by oznaczało dla niego zgubę.

Bóg piorunów na chwilę wyszedł z pokoju, rozglądając się po korytarzu, czy przypadkiem nikogo tam nie ma. Upewniając się w fakcie, że teren jest pusty, wrócił z powrotem do pomieszczenia. Lecz Loki zniknął. Wyparował.

- Przecież to nie możliwe...- powiedział do siebie Gromowładny, dokładnie rozglądając się po pokoju.

Nagle za bogiem piorunów pojawił się Kłamca, trzymający w ręku wielki nóż. Obrócił w swoją stronę boga piorunów, aby mieć przed sobą jego pierś. Thor był zupełnie zdezorientowany. Patrzył na wściekłego brata, pełnego żądzy mordu. Jego oczy były... czarne, tak jak oczy Rose, podczas ataku na niego. Demony. Pomyślał Gromowładny, cofając się do tyłu. Loki zamachnął się na niego, lecz w pewnym momencie zatrzymał się. Thor zobaczył rozbijane szkło na głowie brata. Kłamca upadł na ziemię, nieprzytomny.

Za nim stała starsza, ale piękna kobieta ze złotym warkoczem. Obok niej znajdowały się Rose i Violet.

- Matko!- krzyknął bóg piorunów podchodząc do wybawczyni.- Dziękuję.

- Te dwie dziewczyny powiedziały mi o wszystkim. Powiedziały że jesteś w niebezpieczeństwie.

- Pani Frigga, znalazła pokój w którym się znajdowaliście, a Violet nas tam przeniosła- dodała Rose, podpierając się ręką o przyjaciółkę. Nadal nie odzyskała pełni sił.

- Jestem wam bardzo wdzięczny. Ale o co w tym wszystkim chodzi?

- Później ci wszystko opowiemy. Teraz natomiast proponuję zabrać stąd Lokiego, zanim przyjdzie Amora- powiedziała Violet, zbliżając się do Kłamcy.

Lokiego obudziły bardzo silne bóle głowy. Powoli otworzył oczy. Znajdował się teraz w  pokoju, a przed nim siedzieli Rose, Violet i Thor. Wszyscy byli zdenerwowani, a kiedy zobaczyli że chłopak się obudził, raptownie się podnieśli.

- Oprzytomniałeś- powiedział Gromowładny.

- Tak. Co się stało?

- Nie pamiętasz? – zapytała zdziwiona Violet. Loki przecząco pokręcił głową. Wydawało mu się, że w pamięci ma sporych rozmiarów dziurę, której za żadne skarby nie mógł zakleić.

- Próbowałeś zabić Thora. Frigga cię uderzyła w głowę, powstrzymując cię od tego- wyjaśniła cicho Rose. Nadal nie miała zbytniej ochoty rozmawiać z Lokim. Albowiem przypomniała sobie o tym jak całował „Samantę”. Tego nie mogła mu jakoś wybaczyć. 

Kłamca widząc, że dziewczyna nie chce z nim  mówić, speszył się. O tym co zrobił Rose, pamiętał. I nie mógł zapomnieć, mimo że bardzo by chciał. To było podłe, tym bardziej że parę godzin później obściskiwał się z inną.

- Jak to... Dlaczego? Przecież ja...- zająkał się Loki. Nie mógł uwierzyć, że próbował ukatrupić Thora. Oczywiście przez wiele wieków tylko o tym marzył, ale wiedział również że to były tylko marzenia, na których wykonanie nie miałby odwagi. Co więc mu strzeliło do głowy? Nie wiedział. Nie pamiętał.

- Nie panowałeś nad sobą. Byłeś tylko marionetką w rękach Amory. Wykorzystała cię, aby zabić Thora, a potem chciała zabić ciebie- wyjaśniła Violet. Lokiego zamurowało. Amora. Znowu ta cholerna Amora. Wściekłość się w nim zebrała, tak że ogarnęła całe jego ciało. Na jego dłoniach zapłonęły płomienie. Powstrzymał go jednak Gromowładny. Nie chciał aby brat się mścił, bo wiedział że będzie to zemsta okrutna i wyjątkowo złożona. Musieli wymyślić plan. Ale nie teraz.

- Posłuchaj Loki: powinieneś odpocząć. Wiem że jesteś zdenerwowany, ale nie możesz się poddać emocjom. My teraz wyjdziemy, a potem kiedy już będziesz miał więcej siły, wymyślimy plan- powiedział Thor spokojnie, ruszając w stronę drzwi. W jego ślady podążyła Violet i Rose. 

Kiedy Rose już wychodziła zatrzymało ją lekkie pociągnięcie za nadgarstek.

- Poczekaj. Nie wychodź. Porozmawiajmy- powiedział Loki, ciągnąc dziewczynę w swoją stronę. Rose chwilkę stawiała opór, ale w końcu poszła za Kłamcą. 

- Nie mamy o czym rozmawiać. Serio- powiedziała obojętnie, nie patrząc chłopakowi w oczy. Ten jednak podniósł jej podbródek, tak aby ich wzrok się spotkał. Dziewczyna ujrzała przed sobą te piękne, szmaragdowe oczy. Poczuła zimno pochodzące z dłoni Lokiego. Ale nie mogła się omotać przez niego.

- Porozmawiajmy- powiedział jeszcze raz Kłamca, siadając na łóżku. Rose usiadła obok niego, nie odwracając od niego oczu.

- O czym?

- O tym co się wydarzyło. O tobie. O mnie. O wszystkim- odpowiedział Loki cicho. Po raz pierwszy w życiu, odważył się na taką rozmowę. Po raz pierwszy komuś zaufał. – To co zrobiłem wtedy... było niedopuszczalne. Nie powinienem. Jesteś jedyną osobą która się o mnie martwiła, której na mnie zależało. Na której... mi zależy. I to wszystko o czym się dowiedziałaś: to co przeżyłem w przeszłości, te kpiny, obrazy w stosunku do mnie. Moje pochodzenie. To że mnie akceptowałaś. Dzięki tobie... żyję. I mimo, że czasami czuję pustkę, mimo że nie pokazuję tego co czuję, to jedno wiem: chce czuć. Teraz już tak – dokończył, zbliżając się powoli do dziewczyny, tak żeby czuć jej ciepły oddech na wargach. Tak aby ona czuła jego zimno na swojej skórze. Jeden ruch i ich usta połączyły się.

Rose nigdy nie czuła takiej namiętności, połączonej z takim bólem. Loki mimo, że był szczęśliwy, nadal nosił w sobie cierpienie. Przerażenie, które ona starała się z niego wyjąć. Byli tak blisko siebie. Ale wszystko było delikatne, subtelne. Chłopak wplótł rękę w jej brązowe włosy i powoli je gładził. Jego skóra... była taka zimna, taka przyjemna.

Położyli się. Rose weszła na Kłamcę, gładząc ręką po jego tułowiu. Był dość dobrze zbudowany, mimo że należał do osób szczupłych. Ostatnimi czasy dość schudł, ale to jej nie przeszkadzało.

Loki dotykał ciała dziewczyny, najdelikatniej jak tylko umiał. Nie chciał być brutalny, nie dla niej. Teraz widział jaka była krucha, jak wiele czułości trzeba jej okazywać. I zamierzał to robić. Teraz, w tym momencie, jak najdłużej tylko będzie mógł. Całować ją, czuć jej ciepło na sobie. To parzące uczucie, które tak lubił.

W końcu para ułożyła się obok siebie. Patrzyli w swoje oczy, w ciszy. Tak jak ostatnio, tylko tym razem nie było niepewności. Liczyła się tylko chwila. Która trwała. I to im wystarczyło, aby byli szczęśliwi. Spełnieni. Aby wszystko co się działo dookoła straciło najmniejszy sens. No bo na co im to kiedy są razem?

Loki leżał w takiej pozycji dobre parę godzin. Dziewczyna już dawno temu usnęła. W tym momencie wtulała się w jego pierś, objęta ramieniem Kłamcy. Ale ten nie mógł zasnąć. Nie po tylu uczuciach jakie przeżył niedawno.

Myślał o wszystkim. O tym co go spotkało dotychczas. O tej nienawiści jaką wtedy czuł. O bólu, przerażeniu. A teraz? One nie zniknęły, ale przyszły też inne uczucia. Szczęście, zauroczenie. To nie była jeszcze miłość. Loki bał się jej. A raczej jej skutków. Tego, że mogłaby go... zranić. Tego że nie wytrzymałby. Że by go jeszcze bardziej zniszczyła. Strach nadal w nim mieszkał i póki co nie miał zamiaru się wyprowadzić. Ale było już lepiej, o wiele lepiej.