Rozdział 30 "O co w tym wszystkim chodzi?”

Niespodzianka! Postanowiłam wstawić dzisiaj, jako że mam bardzo WYŚMIENITY humor. Otóż oglądałam przed chwilą "Kuroshitsuji" ( dla nie obeznanych, jest to anime/ manga) i poprostu jestem zachwycona. To anime jest złożone z kilkunastu, 25- minutowych odcinków. No i jak tu się nie zachwycać kiedy widzi się Sebastiana albo Grella (który moim zdaniem występuje za rzadko) *.* Dla zaciekawionych daję linka:
 http://www.anime-shinden.info/8064-kuroshitsuji-online.html

A teraz przejdę do rozdziału. Wraz z tym moentem rozpocznie się, że tak powiem: lekkie poplatanie. Trudno się będzie na początku połapać, ale z czasem wszystko zostanie wyjaśnione ;)

I jeszcze jedno: Bardzo proszę o wasze opinie. Czasami miło jest poczytać, czyjeś emocje związane z rozdziałem, wszystko co mu przeszkadzało i wszystko co się podobało. W więc prośba jest taka: Przeczytałeś/aś? Zostaw po sobie jakiś ślad. Nie musisz się rozpisywać, wystarczy parę słów. Z góry dziękuję :D 
A teraz pozostawiam Was z rozdziałem, a sama idę posłuchać sobie Tree Days Grace :3

Loki bardzo długi czas leżał samotnie. Od momentu w którym Rose wyszła z jego pokoju, nikt inny go już nie odwiedził. Nie wiedział czy dziewczyna powiedziała komuś o tamtym wydarzeniu, lecz bardzo w to wątpił. Widział jak bardzo była tym zażenowana. W tym momencie poczuł się... podle. Nie powinien zrobić czegoś takiego, to z całą pewnością nie powinno mieć miejsca. Ale z drugiej strony, miał się dać pocałować? Zniewolić, omotać przez jakąś dziewczynę? Nie. A może... Może to by mu dobrze zrobiło, jakby miał osobę na której mógłby polegać. Choć to się trochę gryzło z jego charakterem. Nikt go nie potrafił zrozumieć, bo żadna z osób w jego otoczeniu nie przeżyła czegoś takiego. Dlatego też tak trudno było mu komukolwiek zaufać.

Kłamca usłyszał ciche pukanie do swojego pokoju. Do pomieszczenia bardzo powoli weszła

Rose, jednocześnie ciekawie się rozglądając. Dopiero po krótkiej chwili jej wzrok powędrował na czarodzieja. Loki gwałtownie uniósł się do pozycji siedzącej, nie zważając na krępujące jego ruchy, rurki od kroplówki. Był bardzo zdziwiony pojawieniem się dziewczyny. Nie sądził, że jeszcze kiedykolwiek się do niego odezwie.

- Rose! Ja na serio nie chciałem aby tak to wyszło. To było bardzo niezręczne dla mnie i po prostu... spanikowałem- zaczął Kłamca, bardzo miłym, jak na niego, głosem.

- Loki- powiedziała dziewczyna, podchodząc bliżej do chłopaka.- Cieszę się, że cię widzę. Tyle, że... Ja nie jestem Rose. Jestem Samantha.

Czarodziej zamilkł. Jego oczy otworzyły się szerzej, a oddech przyśpieszył tempa. Nie mógł uwierzyć w to co przed chwilą usłyszał.

- Ale przecież... ty umarłaś- powiedział w końcu, wlepiając wzrok w podłogę.

- Tak. Trafiłam do Niflheimu. To było straszne. Byłam tam zupełnie sama, całkowitej pustce.  Nieprzerwanie błądziłam, wśród mgły jaką spowiła się kraina zmarłych. Cierpiałam tam, bo strasznie mi ciebie brakowało. Pewno dnia natknęłam się na tron Helli. Nie wiem jakim cudem udało mi się tego dokonać. To był moment w którym, ty też tam trafiłeś. Widziałam twoją trupiobladą skórę i nieobecność w oczach. Kiedy twoi przyjaciele przyszli cie uratować, rozpraszając przy tym strażników Helhaimu, mnie się udało wymknąć do świata żywych- powiedziała Samantha, uśmiechając się lekko do Lokiego.- I oto jestem. Wróciłam. Bardzo za tobą tęskniłam Loki.

Chłopak nadal milczał. Kompletnie go zatkało. Nie wiedział czy powinien się cieszyć, czy może raczej obawiać nagłego powrotu dziewczyny. Nagle Samantha przytuliła delikatnie Kłamcę, uważając aby nie zranić go zbytnio. Loki poczuł napływające ciepło. Przestał myśleć. Teraz czuł tylko narastające szczęście, z powodu powrotu jego wspólniczki.

Dziewczyna odsunęła się od czarodzieja i zaczęła szukać czegoś, w kieszeni swojej obszernej sukni. Po krótkiej chwili wyjęła z niej mały flakonik z czerwono krwistą miksturą.

- Przyniosłam ci to- powiedziała do chłopaka, wskazując na buteleczkę.- Kiedy dowiedziałam się o tym co ci się stało w Svartalhaimie, rozpoczęłam poszukiwanie lekarstwa dla ciebie. Było to dość trudne zadanie, ale udało mi się. 

Samantha wręczyła substancje Lokiemu. Ten chwilkę jej się przyglądał. Nie był pewien czy może to wypić. Jednak w końcu otworzył flakonik i wlał w siebie jego zawartość. Jego ciało ogarnęło parzące ciepło, natomiast skóra zaczęła wracać do normalnego koloru. Oczy znowu były szmaragdowe, a rany na jego ustach zniknęły, tak jak wszelkie ślady Jotuńskiego pochodzenia. Chłopak nie mógł uwierzyć własnym oczom. Ciągle zerkał to na swoje ręce, to na zadowoloną dziewczynę.

- Jezu... Nie wiem jak ci podziękować!- powiedział w końcu, patrząc radośnie na Samanthe.

- Ja chyba wiem- odpowiedziała czarodziejka, powoli zbliżając się do Lokiego. Ich usta złączyły się w namiętnym pocałunku. Kłamca nie odsuwał się, lecz tylko bardziej przyciągnął do siebie dziewczynę, dotykając delikatnie jej szyi.  Całował bardzo dobrze, czego prawdopodobnie  można się było po nim nie spodziewać. W końcu „nigdy” nie posiadał dziewczyny, którą darzyłby szacunkiem, a która by go pokochała. Zawsze był samotny, więc na kobiety też nie zwracał uwagi.

Pocałunek przerwało nagłe wejście do pokoju Thora. Para bardzo szybko się od siebie odsunęła, patrząc z niepokojem na Gromowładnego. Zza boga piorunów wyjrzała zdziwiona Rose, obserwująca uważnie Lokiego i Samanthe.

- Co się dzieję? Kim ty jesteś?- zapytał zaskoczony Thor, patrząc na nieznaną mu dziewczynę.

- Mam na imię Samantha.

- Samantha- powtórzyła za nią Rose, podchodząc bliżej.- To po tobie odziedziczyłam moce.

- Moce? Loki o co w tym wszystkim chodzi?- zapytał ponownie Gromowładny, tym razem zwracając się do zmieszanego brata.

- Rose jest sobowtórem Samanthy, a Samantha jest dziewczyną którą poznałem wieki temu, wyczuwając w niej wielkie pokłady ukrytej mocy. Później zdarzył się nieszczęśliwy wypadek, w skutek którego ona... zginęła. Lecz udało jej się wydostać z Niflheimu, podczas kiedy pojechaliście mi na ratunek.

- Widzę, że twoja skóra wróciła do normalnego koloru- dodała Rose.

- Samantha, znalazła lek na zaklęcie Amory, dzięki któremu powróciłem do dawnej postaci- wytłumaczył Loki, spokojnie.

- Właśnie widzę, że się już lepiej czujesz...!- warknęła Rosalie, patrząc wściekle na Kłamcę.

- To może wy sobie wszystko wyjaśnijcie, a ja tym czasem gdzieś pójdę. Jeżeli to nie będzie problem, to czy mogłabym tu parę dni zamieszkać? W sensie w Asgardzie.

- Oczywiście- powiedział Thor, otwierając drzwi.- Zaprowadzę cie do pokoju.

Gromowładny wraz z Samantą wyszli z pomieszczenia pozostawiając czarodziei samych.

Rose była bardzo wściekła, lecz jeszcze nie była pewna co było powodem tej złości. Zazdrość? Raczej nie. Ale kto wie...

- To dlatego stałeś się taką osobą... Bo tęskniłeś za nią, prawda?- zapytała nagle dziewczyna, wlepiając w Lokiego swoje jasno zielone oczy.

- Nie wiem. Nie musimy o tym rozmawiać- powiedział Kłamca, wstając z łóżka i kierując się w stronę drzwi.

- Gdzie ty idziesz?

- Do Samanthy. Obiecałem jej, że spędzę z nią trochę czasu- stwierdził chłopak, wychodząc z pomieszczenia i pozostawiając Rose samą. 

Dziewczyna gapiła się na drzwi przez dobre parę minut. To co zobaczyła i usłyszała wstrząsnęło nią, jednocześnie zaskakując. Coś jej wyraźnie nie pasowało. Loki nigdy nie był taki radosny, ani posłuszny. Może zaczął się mścić po śmierci tej Samanthy, ale charakter zawsze miał trudny. Taki się urodził, z czasem kształcąc swoje cechy i umiejętności. Kłamanie, manipulowanie, spryt. Tym bardziej przez fakt że chłopak był Kłamcą, coraz trudniej było jej uwierzyć w jego słowa ‘coś obiecałem”. To po prostu nie był on.

Rose przypomniała sobie widok całującego się Lokiego i Samanthy. I to kłujące uczucie w sercu spowodowane przez tamto wydarzenie. Choć co ją tak dziwiło? Była słabsza, zapewne również bardziej nijaka, niż tamta dziewczyna. Nie było między nimi żadnego porównania. Ale jedno pytanie nie dawało jej spokoju. Dlaczego ona tak się tym przejęła? Czyżby zaczynała coś czuć do Lokiego?

 Tylko jak to możliwe, przecież ona jest zwykle odporna na tego typu uczucia. Zawsze była odporna na miłość, a tym bardziej do takich osób jak Kłamca. A może zmieniła się przez te parę tygodni? Może obecność czarodzieja jakoś wpłynęła na jej zachowanie, uczucia? W spotkaniu z tak tajemniczą osobą, człowiek zaczyna się zastanawiać nad swoją własną postawą. Nad każdym swoim ruchem, słowem, gestem. W końcu tak postępował Loki. Przewidywał wszystko.

„Miłość - rodzaj choroby, która ani rozumnych, ani głupich nie oszczędza.”

                                                                                                   Albert Camus