Rozdział 29 "Znowu sam..."

Tak jak obiecałam, wstawiam już drugi rozdział dzisiaj. Powiedzmy, że poniosły mnie emocje przy pisaniu jego (ale bez przesady), więc będziecie mieli trochę słodkości. A zresztą sami zobaczycie. 
Następny rozdział będzie we wtorek, data sie nie zmieniła. Zaraz będę musiała się wziąć za głupią historię i przeczytanie ostatnich stron "Quo Vadis" (przeklęty Sienkiewicz, chyba nie miał co robić w życiu). 
No więc, ponieważ nie mam zbyt dużo czasu, nie będę się  rozpisywać. Zapraszam do czytania.

Po powrocie do Asgardu, Loki od razu  został umieszczony w specjalnej lecznicy. Trafiały tam osoby w bardzo ciężkim stanie, potrzebujące natychmiastowej pomocy. Nieczęsto takie przypadki miały miejsce, więc w pomieszczeniach było zazwyczaj pusto.

Z rozkazu Thora, jego brat dostał najlepszą opiekę oraz najwybitniejszych lekarzy z wszystkich dziewięciu światów. Jednak mimo tak wielkich umysłów, byli oni bezradni wobec substancji o takiej sile. Amora nie była początkującym magiem, więc tworzenie mikstur było dla niej proste. Natomiast czary zawarte w owych płynach, były na tyle mocne aby nie móc odwrócić ich działania.

Loki leżał już od paru dni, nieprzytomny. Przyczepiony był do tamtejszej „kroplówki”, pompującej lekarstwa w żyły chłopaka. Wszyscy zdążyli go już odwiedzić: Odyn, Thor, a nawet Sif i Trzech Wojów. Wszyscy prócz Rose. Bała się tam przychodzić. Nie chciała oglądać Kłamcy w tak porażającym stanie. W dodatku nie wiedziała czy chłopak kiedykolwiek się jeszcze obudzi.

Piątego dnia postanowiła zebrać się na odwagę i przyjść do pokoju Lokiego. Cicho weszła przez drzwi, zamykając je za sobą z równą delikatnością. Powoli podeszła do łóżka Kłamcy, siadając na krześle obok niego. Chwilę przyglądała się czarodziejowi.

Coraz bardziej przyzwyczajała się do nowego wyglądu chłopaka. I musiała przyznać, że nawet jej się taki podobał. I jeszcze te znaki. Bardzo ciekawiło ją co one oznaczały. Tworzyły różnego rodzaju tajemnicze wzory, które z pewnością miały jakieś ukryte znaczenie.

Rose powoli przyłożyła rękę do twarzy Lokiego, subtelnie ją gładząc. Był bardzo zimny w takiej postaci. Lubiła to elektryzujące uczucie spowodowane połączenia jej ciepła, z chłodem Kłamcy. Było bardzo przyjemne.

Chłopak bardzo powoli otworzył oczy. Dziewczyna szybko zabrała rękę z twarzy Lokiego, odsuwając się od niego. Kłamca podniósł się lekko na łokciach do pozycji siedzącej.

Wzrok jego czerwonych oczu, powędrował na dziewczynę.

- Co ty tutaj robisz?- zapytał cicho, z zupełnym spokojem.

- Przyszłam cię odwiedzić. Bardzo długo byłeś nieprzytomny. Cieszę się, że się obudziłeś.

- Poczułem... parzące ciepło. Twoje ciepło- powiedział Loki.

Rose uśmiechnęła się blado.

- Lepiej się czujesz?- zapytała nagle, z troską w głosie.

- Trochę. Nadal jestem osłabiony po tej substancji...- przerwał czarodziej, odwracając wzrok w inną stronę.- Jak długo już tu siedzisz?

- Parę minut...- odpowiedziała cicho dziewczyna.

- I co? Powinnaś się przerazić... Powinienem cię brzydzić! Dlaczego jesteś taka spokojna?

- Bo nie przeszkadza mi to jak wyglądasz. Nie jesteś żadnym potworem, tak jak Amora powiedziała. To, że pochodzisz z innej krainy, nie robi z ciebie kogoś gorszego.

Loki popatrzył na Rose, ze zdziwieniem. Jego czerwone oczy zabłyszczały. Nastała cisza, lecz nie była ona krępująca. Czarodzieje patrzyli się na siebie w milczeniu. Słowa były im zupełnie zbędne. Jak to zwykła mówić Violet „to oczy powiedzą nam prawdę o drugim człowieku”. I zapewne w tym miała rację. W oczach Lokiego widać było smutek, przerażenie, czasami nawet bolesną obojętność. To one odkrywały jego wszystkie uczucia, które tak bardzo starał się ukryć.

Rose poczuła silna potrzebę bliskości. Bliskości drugiego człowieka. Nieważne było, czy ta osoba będzie zła, dobra czy może po prostu zagubiona. Ważna była jej obecność.

Dziewczyna powoli zaczęła zbliżać się do Kłamcy. Robiła to subtelnie, aby nie wzbudzić w chłopaku niepotrzebnego przerażenia. Była już tak blisko, że idealnie czuła jego zimny oddech na swoich ustach. Loki kompletnie nie wiedział co się dzieje. Nie wiedział co ma zrobić w takiej sytuacji. Raptownie odwrócił głowę w bok, spuszczając wzrok w dół.

Rose odsunęła się od czarodzieja jak porażona. Nie spodziewała się z jego strony takiej reakcji. Czuła się upokorzona. Dlaczego ona to zrobiła? Jak ostatnia idiotka chciała go... pocałować. Teraz wiedziała, że to był  błąd.

Szybko wstała z krzesła, ruszając w stronę drzwi i wyszła, mocno nimi trzaskając.

Chłopak siedział nieruchomo na łóżku, głośno wciągając powietrze. Nadal myślał o zdarzeniu, które miało przed chwilą miejsce. Czuł się... dziwnie. Ta dziewczyna zaczęła dla niego znaczyć coś więcej. Nie! To niemożliwe. Przecież on nie poczuł czegoś takiego od czasu...

Od czasu Samanthy. Pomyślał, wzdychając.

Co się z Tobą dzieje, idioto?! Czy ty zaczynasz coś do niej czuć? Do tej nic nie znaczącej Ziemianki? Przecież ona miała być jedynie twoim narzędziem, pomocą w zniszczeniu Thora.

Jego podświadomość wręcz krzyczała. Od momentu ponownego przyjazdu do Asgardu, jego plany uległy znacznej zmianie. Zupełnie zapomniał o całej tej zemście. Teraz myślał tylko... o Niej. O jej falowanych włosach, dużych zielonych oczach, szczerym uśmiechu. Ogarnij się, głupcze! Zapomnij o niej. To zwykły, słaby człowiek. Wrzasnęła ponownie jego podświadomość. A jednak Rose nie była taka słaba, posiadała moc która z każdym dniem się rozwijała. Jej umiejętności poszerzały się.

Przypomniał sobie ciepło dziewczyny. To parzące uczucie na jego twarzy. Ten „ból” był przyjemny. Czuł, jej bliskość, wiedział że już nie musi się martwić. Ale to już nie jest ważne. Ona na pewno nie wybaczy mu tego co zrobił. Widział jak bardzo była upokorzona, tym że ją odepchnął. Odsunął od siebie. Dlaczego to zrobił? Była jedyną osobą która się o niego martwiła. Nikt jej nie zmuszał, nie prosił, robiła to z własnej woli. Chciała mu pomóc. A on ją olał. I teraz znowu jest sam.