Rozdział 35 „Czy ty oszalałeś?”

Według obietnicy, wstawiam. 
Oj bardzo się cieszę, że spodobał wam sie poprzedni rozdział, poprostu aż czasami śmiałam się do monitora czytając tak miłe komentarze. Wiedziałam, że wsypałam całą cukierniczkę, co niestety spowoduje pewne zmiany, ale o tym się potem przekonacie. W każdym razie wczoraj pisałam rozdział 37 i... jestem z niego nawet dumna. Dzisiaj biorę sie za pisanie kolejnego, a Wam zostawiam do oceny ten.

Rose obudziła się w wyśmienitym humorze. Od bardzo długiego czasu nie czuła się tak bardzo szczęśli

Rose obudziła się w wyśmienitym humorze. Od bardzo długiego czasu nie czuła się tak bardzo szczęśliwa. Czy to była zasługa Jego? Bardzo prawdopodobne. Przecież udało jej się go otworzyć, sprawić że zaczął czuć. Że zapewne stał się inną osobą. Już nie złą, nie poranioną przez wspomnienia. Już nie Kłamcą.

Dziewczyna otworzyła oczy, rozglądając się po pokoju. Na łóżku obok niej, nie było Lokiego. Stał przy oknie i przyglądał się widokowi na zewnątrz. Minę miał zamyśloną, można by wręcz powiedzieć, że troszkę obojętną.

Rose powoli podeszła do chłopaka i położyła mu rękę na ramieniu. Zepchnął ją.

- Loki...- powiedziała dziewczyna, zdziwiona zachowaniem Kłamcy. Ten jednak milczał. Nawet nie odwrócił na nią wzroku.

- Loki, odezwij się- poprosiła jeszcze raz Rose.

- Idź.

- Co?

- Idź po Violet. Musimy przywrócić ci moce- stwierdził Loki, w końcu patrząc na dziewczynę. Jego oczy były smutne, zupełnie nie wiadomo czemu. Przecież wczoraj był taki szczęśliwy. A dziś? Wrócił stary Loki. 

- A skąd ty...

- Poczułem, że nie masz już w sobie magii, ale energia była w pomieszczeniu. Co oznaczało, że tylko twoja przyjaciółka mogła ją przejąć. A zresztą... masz znowu niebieskie oczy- stwierdził obojętnie Kłamca.

Loki patrzył jak dziewczyna szybko wyszła, cicho zatrzaskując za sobą drzwi. Było mu źle. Nadal nie mógł zapomnieć wczorajszej nocy, ale nie powinien tego okazywać. Kiedy w końcu udało mu się usnąć, objawił mu się sen, koszmar. I mimo tego, że za nic by nie chciał, mógł się spełnić.

„Kłamca znajdował się w Niflheimie. Przed nim siedziała Hel, na swoim mrocznym tronie. Wszędzie natomiast stały najgorsze demony, jakie Loki w życiu widział. Ogromne kły, wyłupiaste czarne oczy, widoczne organy wewnętrzne. Wszystko to napawało go przerażeniem. A diabłów były tysiące, miliony. Każdy rządny krwi, ludzkiej duszy.  Czarodziej obejrzał się. Jeden z demonów trzymał w swoich szponach Rose. Ta natomiast zaczęła się przeobrażać w jednego z Nich. Błękitne oczy, pokryły się czarnym płynem, po jej śniadych policzkach spływała krew, w jej ustach pojawiły się ogromne szczęki. Postura dziewczyny, przybrała dziwny kształt, jakby nieco wygięty.

Loki stał i patrzył z osłupieniem na cały proceder. To było straszne. Diabły zaczęły zbliżać się do niego, rycząc coś w niezrozumiałym języku. Najbliżej była Rose, która z całej swojej siły, złapała go za gardło i pociągnęła w górę. Czarodziej czuł jak powietrze z niego upływa, wiedział że długo tak nie wytrzyma. Nagle oczy dziewczyny zaczęły przybierać barwę jasnej zieleni. Lekko poluźniła uścisk.

- Nie sądziłam, że będę musiała cię w snach nawiedzać, ale to chyba najbezpieczniejszy sposób- powiedziała, głosem doskonale znanym przez Kłamcę. Znowu Amora.- A teraz słuchaj uważnie. Jeżeli Twoje stosunki z tą dziewczyną będą wyglądały w ten sposób, to osobiście ją zabije, a później uczynię z niej demona. Dalszą część historii znasz już doskonale. Ona jest mi potrzebna, dlatego raczej nie powinieneś sobie z nią wiązać planów na przyszłość. Dlatego ostrzegam cię!

Powiedziała „Rose” i zniknęła, zostawiając Lokiego sam na sam, z demonami.”

I w tym momencie chłopak się obudził. Był wtedy zbyt zszokowany, aby racjonalnie myśleć. Ale teraz zaczynał pojmować sens tego snu. Amora dobrze wie, że nie wykorzysta go do zabicia Thora, bo jest zbyt silnym magiem. Natomiast Rose może być bardzo łatwą zdobyczą. I co on ma zrobić? Olewanie dziewczyny, działa na jego szkodę, ale z drugiej strony chroni ją przed żądną zemsty czarodziejką. Loki nie wiedział tylko czy te groźby są prawdziwe, bo Amora była zbyt nieprzewidywalną osobą, aby można to było łatwo ocenić. Tylko jak miał to sprawdzić?

Chwilę później do pokoju weszła Rose, prowadząca za sobą Violet. Blondynka była widocznie niezadowolona z tego, że będzie musiała się tak szybko pożegnać z mocą. Ale nie było innego sposobu, Rose musiała się mieć czym bronić na wypadek... Dość! Nie myśl już o tym! Pomyślał Loki, zwracając wzrok na dziewczyny.

- To jak? Zaczynamy?- zapytał, wyciągając rękę w stronę Violet.- Poczujesz silne mrowienie w dłoniach, które później będzie szło w stronę tułowia, aż dojdzie do okolic szyi. Nie martw się, nie będzie bolało.

Kłamca wykrzywił usta, na kształt uśmiechu, po czym zaczął wymawiać zaklęcie, w obcym języku. Był to prawdopodobnie staro nordycki, znany tylko bogom germańskim, oraz starszej grupie Słowian.

Na rękach Lokiego zaczął zbierać się wielokolorowy pył, tak jak podczas sądu nad Rose. Violet przez cały czas miała przymknięte oczy, a na jej twarzy zagościł błogi uśmiech. W końcu cała moc znajdowała się na dłoniach Kłamcy. Ten w jednej chwili przeniósł wzrok na Rose, dotykając palcami jej twarzy i tym samym przekazując jej całą energię, która do niej należała. Dziewczyna poczuła, że z powrotem ma siłę, która została jej odebrana. Wszystkie emocje które w niej gościły, wyszły na powierzchnię.

Czarodziejka chwyciła Lokiego za szyję, obdarowując go pocałunkiem. Ten był wyjątkowo zdziwiony, lecz w porę się opamiętał i odsunął od dziewczyny.

- Co, ty robisz?- zapytał lekko rozdrażniony postawą Rose.

- To co wcz...

- CO?!- przerwała dziewczynie, Violet, patrząc to na czarodziejkę, to na zawstydzonego Kłamcę.- Co wy do cholery wyprawiacie?

- To nie jest tak jak myślisz...- zaczął czarodziej.

- Aha, czyli nie całowaliście się?

Rose już otworzyła buzię, aby coś powiedzieć, lecz nagle do pokoju wszedł zadowolony, nie wiadomo z czego, Thor.

- I jak tam, udało się?- zapytał, patrząc na przyjaciół. Ci jednak byli w dość mieszanych nastrojach.- Stało się coś?

- Właściwie to tak... Ale może Rose ci o tym opowie- powiedziała Violet, zwracając wzrok na czarodziejkę. Gromowładny również spojrzał na dziewczynę w dużym oczekiwaniu.

- No więc... Znowu mam moce- krzyknęła Rose, przybierając na twarzy głupawy uśmiech.

- No weź!- odpowiedziała blondynka, wdychając przy tym wściekle.- Ona właśnie przed chwilą całowała się z twoim bratem.

- Nie jesteśmy...- zaczął Loki, lecz Thor uciszył go znaczącym gestem ręki.

- Że co zrobiliście?- zapytał ze złością. Po chwili podszedł bliżej do Kłamcy i mocno złapał go za ubranie, podnosząc tym samym w górę.- Musimy pogadać.

Powiedział Gromowładny i wyszedł, wyprowadzając za sobą czarodzieja. Znaleźli się na pustym korytarzu. Bóg piorunów nadal trzymał Lokiego, tak aby ten nie mógł mu uciec.

- Czy ty oszalałeś? Co ty chcesz zrobić tej niewinnej dziewczynie?

- Przecież ja jej nic...

- Posłuchaj! Nigdy ci nie groziłem i zawsze cię broniłem, ale jeżeli ją zranisz to spotka cię zguba. Wiem jak manipulujesz swoimi ofiarami, jak je później wykorzystujesz i... zabijasz. Nie pozwolę na to!- zagroził Gromowładny, szarpiąc Kłamcę, za zieloną koszulę.

- Thor, ja nie mam zamiaru się z nią w jakikolwiek sposób spoufalać. Ta dziewczyna nic dla mnie nie znaczy. Dobrze wiesz jaki mam stosunek do ludzi, a tym bardziej tak prostych jak ona. NIC MIĘDZY NAMI NIE MA!- odpowiedział Loki, pewnie patrząc w oczy bratu. Ten kiwnął głową, na znak zrozumienia i puścił czarodzieja.

Rose siedziała sam na sam z Violet, patrząc na nią uważnie. Blondynka nie była zła, lecz zaniepokojona. Czarodziejka nie chciała dłużej tak siedzieć w ciszy, postanowiła więc podsłuchać o czym rozmawiają Thor i Loki. Wytężyła słuch i skupiła wszystkie swoje myśli na tym co dzieje się za drzwiami. I usłyszała.

- (...) Nie pozwolę na to!- krzyczał wyraźnie zły Gromowładny.

-  (...)Ta dziewczyna nic dla mnie nie znaczy. Dobrze wiesz jaki mam stosunek do ludzi, a tym bardziej tak prostych jak ona. NIC MIĘDZY NAMI NIE MA!- dziewczyna usłyszała głos Lokiego. Wszystko co powiedział było wymówione z takim jadem w głosie, że Rose aż zabolało to co słyszy.

Dziewczyna nie mogła uwierzyć. Że niby... że to była tylko manipulacja, kolejne kłamstwo. Ale po co mu to było? Dlaczego ona była jego kolejną ofiarą? A już wydawało jej się, że Loki się zmienił, ale nie. On na zawsze pozostanie Kłamcą. Samotnym, parszywym Kłamcą.

Rose szybko podniosła się do góry i ruszyła w stronę drzwi.

- Gdzie ty idziesz?- zapytała się Violet, lecz czarodziejka zignorowała jej pytanie. Szybko wyszła z pokoju. Przed wejściem nadal stał Thor i Loki. Czarodziej patrzył na nią z zupełną obojętnością, jakby to co przed chwila powiedział nie miało miejsca. Rose, wyminęła go, jednocześnie potrącając lekko ramieniem. Nie obchodziło jej co on może sobie pomyśleć. Teraz już nie miała żadnych zahamowań, żadnych powodów, aby się nad nim litować.

Loki patrzył jak dziewczyna się oddalała. Musiała usłyszeć co powiedziałem. Cholera. Pomyślał chłopak, pocierając ręką czoło. Nie chciał, aby słyszała jego rozmowę z Thorem, bo wszystko co powiedział, było tylko po to aby zmylić „braciszka”. Było kłamstwem. Ale ona myśli co innego. Teraz wydaje jej się, że była zmanipulowana przez niego, że całe to wydarzenie było ukartowane.

A może to lepiej? Bezpieczniejszym dla niej będzie, jeżeli nie będzie się z nim zadawać. Nie stanie się dzięki temu pożywką dla Amory, która tylko czeka aby zaatakować. O tak. Tak będzie najlepiej, jeżeli od siebie odpoczną.

Rose biegła przez korytarz. Dotarła do Sali w której znajdowała się „Szkatułka Wiecznych Mrozów”. Nie wiedziała dlaczego, ale coś kazało jej tam pójść.

Weszła do środka, rozglądając się po pomieszczeniu. Na jego końcu stała wysoka kobieta, z blond włosami, w zielonej sukience.

- Amora!- krzyknęła dziewczyna, podchodząc bliżej do czarodziejki. Na jej rękach zapaliły się zielone płomienie.- Co tu robisz?

- Przychodzę z propozycją. Dla ciebie.

- Nie chce od ciebie żadnych propozycji! Po tym co zrobiłaś mnie i Lokiemu powinnam cię...

- Lokiemu?- przerwała Rose, Amora.- Podobno on już cię nie obchodzi. Podobno już się nad nim nie litujesz. Czy to tylko złudzenie?

- Skąd ty...- zaczęła dziewczyna ze zdziwieniem, patrząc na zadowoloną blondynkę.

- To nie jest istotne. Ważne jest to, że pragniesz zemsty. I możesz ją wykonać. On nie miał prawa cię tak oszukać. Posłużyć się tobą jak marionetką.

- Ty zrobiłaś to samo- krzyknęła Rose, krzywiąc się na wspomnienie o tamtych wydarzeniach.

- Oh, ale nie powinnaś tego brać do siebie. Nie przeszkadzasz mi. Wręcz przeciwnie- jesteś bardzo utalentowana, może być z ciebie dobry mag.- powiedziała Amora, kładąc rękę na ramieniu dziewczyny.- I mamy teraz wspólny cel. Zemsta na Lokim. A ja mogę ci pomóc. Razem nikt nas nie pokona. Posłużymy się nim, tak jak on nami.

- Niby jak on cię wykorzystał?

- Oh to było dość dawno temu. Uczyłam Lokiego, stworzyłam z niego prawdziwego czarodzieja. A później on... on mnie uwiódł. Zawrócił mi w głowie swoimi szmaragdowymi oczami, pięknymi słówkami. A potem, kiedy znaleźliśmy wspólny cel.... oszukał mnie i odszedł. Długo nie mogłam go odnaleźć. Okazało się że cały swój czas spędzał z tą Samantą na Ziemi.

Od tego czasu nie cierpię go. Wiem jak bardzo dobrym czarodziejem jest, ale nie mogę mu zaufać. To w końcu Kłamca.

Rose patrzyła na Amorę w pełnym skupieniu. Jej historia bardzo ją zadziwiła. Czyli to nie tylko nią, Loki się posłużył. Amora też była ofiarą. Serce dziewczyny ścisnęło się w złości. Jej myśli szalały w wściekłości. Teraz już nie było nic, co by ją powstrzymało.

- To jak? Chcesz się zemścić?- przerwała czarodziejka, wyrywając Rose z zamyślenia.

Dziewczyna wlepiła w blondynkę zielone oczy. Uśmiechnęła się.

- To jaki masz plan?