Rozdział 43 "To już koniec"

Jezu... Znowu miałam długa przerwę. Ale to chyba dlatego, że próbowałam stworzyć nowego bloga i bardzo długo męczyłam się z grafiką. Ale udało się i tutaj macie efekty: Klik. Zapraszam Was do czytania. Ma on trochę inną tematykę, ale mam nadzieję, że Wam się spodoba.

Póki jeszcze pamiętam chciałabym zaprosić Was na bloga mojego kolegi. Stworzył go dość niedawno i z pewnością byłby szczęśliwy gdybyście tam zajrzeli i kiedy opowiadanie przypadnie Wam do gustu, może skomentowali :3 Oto link: klik.

Wiem, że zapewne będziecie zawiedzeni tym rozdziałem. Ja też jestem. Miałam tak długą przerwę od pisania, że czuję się jakbym pisała pierwszy raz. Po prostu słabo. A jako że nie miałam koncepcji jak by pozmieniać, aby rozdział wyszedł lepiej, przedstawiam Wam go w takiej... mizernej formie. No cóż, mam nadzieję, że wybaczycie mi tę chwilę słabości. W każdym razie będe się zbierała, aby napisać dla Was jeszcze dwa lub trzy rozdziały specjalne, ale to troszkę później. Teraz bedę pracowała nad dalszą częścią historii.

Musicie wiedzieć, że rozdziały nie będą wstawiane tak często jak kiedyś, na początku. Teraz mam dwa blogi i będzie mi trudno pogodzić pisanie rozdziałów do oby dwóch, ze szkołą i zajęciami dodatkowymi. Mam nadzieję, że zrozumiecie mnie i wybaczycie rzadsze wstawianie postów.

A teraz zaprszam do czytania.

Laufey szybkim krokiem zbliżał się do Thora, a w jego oczach widać było zawziętość i chęć zemsty. Gromowładny był niewzruszony. Podniósł swój Młot ku górze i zaczął nim kręcić, aby ten nabrał mocy. Kiedy władca lodowych olbrzymów był już na tyle blisko boga, aby móc zaatakować, Thor wyprzedził go i zamiast zabić, szybko unieruchomił mu ręce swoją bronią. Laufey chwilę się wyrywał, lecz w końcu poddał się, wiedząc że w tym momencie był skazany na porażkę.

- Jedna gnida z głowy- syknęła Caroline, wlepiając triumfujący wzrok w niewzruszoną Amorę.

- Hahaha. Serio myślisz, że bez niego sobie nie poradzę? Chyba nie masz pojęcia z kim masz do czynienia. Jestem jedną z najpotężniejszych czarodziejek ze wszystkich 9 światów. Takie nędzne stworzenia jakimi są ludzie, nie są dla mnie żadnym zagrożeniem- odpowiedziała dumnie Amora, a jej wzrok powędrował z Caroline na nieprzytomnego Lokiego.- O cóż ja widzę? Czyżby Kłamca umierał? Jaka szkoda, a tak go lubiłam. Hahaha. 

- Amora, przestań. Powiedz mi. Jakim cudem on posiada moce? Odebrałaś mu je!- powiedziała Rose, wpatrując się z napięciem w rozbawioną twarz czarodziejki.

- To było tylko chwilowe. Musiał się chłopak jakoś załamać. Zresztą jakby posiadał moc, trudniej by mi go było usidlić.

- Zrobiłaś to tylko dlatego, aby mieć na co popatrzeć?! Urządziłaś przedstawienie?!

- Widzę, że dobrze rozumujesz. Nie jesteś taka głupia jak przypuszczałam. A  teraz…- Amora przerwała, celując swoje rozpłomienione  ręce w stronę Lokiego.- Czas go ostatecznie ukatrupić.

Kłamca w jednej chwili podniósł się ku górze, po czym oberwał strumieniem zielonych płomyczków i wylądował na podłodze, wcześniej uderzając o ścianę. W Sali panowała cisza w śród której można było tylko wyczytać zgrzyt łamanych kości.

Thor patrzył na wszystko w zupełnym szoku i obawie o brata. A jeżeli to koniec? Jeżeli ona go dobiła? W tym momencie w Gromowładnym zawrzało, a ogromna wściekłość opanowała całe jego ciało. Już nie był taki pobłażliwy jak wcześniej.

Swoje ręce, wcześniej zaciśnięte na młocie, przeniósł na szyję Laufeya i jednym szybkim ruchem, przydusił króla. Ten po paru sekundach padł na ziemie nieżywy.

Cala piątka spojrzała w jednym momencie na Thora w kompletnym osłupieniu. Najbardziej ze wszystkich zdziwiona była Amora. Z całą pewnością niespodziewana się tego po pozornie spokojnym w tym momencie Gromowładnym.

- No to jak Amora? Nadal twierdzisz, że nie zdołamy cię pokonać?- zapytała Vanessa, uśmiechając się. Była pewna, że wygrali.

Czarodziejka jednak jeszcze nie skończyła. Na jej twarzy zawitała furia a w ręku utworzył jej się ogromny, złocisty miecz. Spojrzała kontem oka na Rose.

- Po tym już się nie podniesie- powiedziała i pobiegła w stronę Lokiego. 

Rose musiała szybko myśleć, co było zdecydowanie trudne w tak frustrującej sytuacji. Nie mogła pozwolić, aby po tym wszystkim co się wydarzyło Loki nie wyszedł stąd żywy. Jego historia jeszcze nie dobiegła końca.

W ręku dziewczyny pojawił się nagle długi, ostry na końcach kij, który już chwilę po tym poleciał w stronę stojącej nad Kłamcą Amory. Włócznia przebiła na wskroś czarodziejkę.

Miecz wypadł jej z ręki, a zielona sukienka pokryła się rubinem krwi. Chwilę później kobieta leżała już na ziemi, bez oznak życia.

Rose odetchnęła z ulgą.

- To koniec. Wygraliśmy- powiedziała uśmiechając się. Jednak po chwili, radosny uśmiech został zastąpiony grymasem bólu. Dziewczyna zaczęła uświadamiać sobie co właśnie zrobiła. Zabiła. Pozbawiła kogoś życia.

Kolana się pod nią ugięły, a z oczu popłynęły łzy. Wiedziała że zrobiła to po to, aby uratować Lokiego, ale mimo to nie mogła pogodzić się z faktem że jest morderczynią.

- Zabiłam….