Rozdział 40 "Cisza..."

I kolejny rozdział... Ale przed ostatni przed moim wyjazdem (następny wstawię w środę). Później będziecie się mogli spodziewać rozdziału jakoś po 20 sierpnia. Trochę późno, ale wyjazdy mi się tak "niefortunnie" układają. Ale wierzę, że wytrzymacie :*

Szczerze to piszę jeszcze jedno opowiadanie (już nie o Lokim) i jestem ciekawa czy nie opublikować go w postaci bloga, tak jak w tym przypadku. Chyba musze to jeszcze przemyśleć. Zaczerpnę opinii kolegów i wtedy podejmę decyzję. Ale wydaje mi się że jakoś we wrześniu lub w październiku bedziecie mogli odwiedzać nowiutki blog Darky z zupełnioe innego rodzaju opowiadaniem :D

A teraz zapraszam do czytania :D

Loki od dobrych dwóch dni nie spał. Bo nie mógł. Wszystkie myśli kotłowały mu się w głowie, całkowicie uniemożliwiając skupienie się na jakiejkolwiek czynności. Wpadał w coraz większe załamanie. Już nawet nie chodziło o sytuację w jakiej obecnie się znajdował, nie o to że jego ojciec z powrotem ożył, nie o to że bardzo prawdopodobne że w najbliższych dniach spotka go śmierć. Nie to go wyprowadzało z równowagi. Nie mógł znieść myśli, że Rose... że ona, po tym wszystkim co jej powiedział, co dla niej zrobił... chciała go zabić. Zemścić się. Ale za co? Za to, że wygłosił jakieś kłamstwa o tym „że nic dla niego nie znaczy”? Jak mogła w to tak łatwo uwierzyć? I co teraz będzie?

Kłamca przeczesał dłonią swoje kruczoczarne włosy, teraz brudne od kurzu. Jego palce złapały za parę pojedynczych włosków, ciągnąc je z całej siły. Bolało, ale czym jest ból fizyczny w porównaniu z tym psychicznym? Tym z którym walczy przez całe życie... Chłopak opuścił rękę, znowu rozpoczynając tarcie paznokciami o wewnętrzną część ręki, tuż przy palcach. Krew znowu leciała. Loki posiadał wiele rodzajów fobii... Tą najczęściej się pojawiającą była właśnie nerwica natręctw. Nikt w królestwie nie wiedział, że Kłamca ma problemy tak ludzkiego kalibru. Zaczął to odczuwać po zetknięciu z Lodowym Olbrzymem. Od tego momentu maniakalnie próbuje wyeliminować uczucie brudu, tego niebieskiego koloru który zagościł na jego rękach. Ale nie umie. Ostatnimi czasy ta obsesja się pogłębiła. Z dnia na dzień nie cierpi siebie coraz bardziej i bardziej.

Nagle do celi Lokiego weszła Amora w towarzystwie jakiegoś olbrzyma i Rose. Kiedy zobaczyła w jakim stanie znajduje się Kłamca, zaczęła się śmiać.

- Hahahhahaha! Powiedzmy, że zawsze czekałam aby zobaczyć cię w takiej depresji. Ten widok sprawia mi niezmierzoną przyjemność- powiedziała.- A teraz może wyjaśnię po co tu przyszliśmy. Twoje cierpienie jest dla mnie bardzo kojące, więc postanowiłam się trochę zabawić. Glok! Rose! Przywiążcie go!

Lodowy Olbrzym wraz z czarodziejką podeszli do chłopaka i związali go mocno łańcuchami. Loki poczuł ostre pieczenie na całym swoim ciele. Wręcz wypalało mu to skórę.

- Ach no tak, zapomniałam wspomnieć, że nasączyliśmy te łańcuchy jadem.– szepnęła do ucha Kłamcy, Rose. 

- Miło...- wydukał Loki, patrząc ze wściekłością w stronę dziewczyny.

- No to chyba czas zacząć przedstawienie- powiedziała Amora, odchodząc na bok.

Przed chłopakiem pojawił się obraz.

Widniało na nim małe dziecko, niemowlak. Miało ciemne włoski i duże, zielone oczy. Ułożone było na rękach Friggi. Obok niej stał Odyn i 4-letni wówczas-  Thor.

- Synku, to jest Twój braciszek, Loki- powiedziała kobieta. Blondynkowi zaiskrzyły światełka w oczach. Spojrzał uważnie na niemowlaka, po czym ostrożnie wziął go na ręce.

- Teraz jesteś moim młodszym braciszkiem. Obiecuję ci, że zawsze będę się tobą opiekować. Zawsze- powiedział Thor.

Obraz się urwał. Rozpoczął się drugi „film”.

 Na nim znajdowali się Loki i Thor w młodym wieku. Wtedy byli tacy beztroscy, tacy „normalni”. Nie było między nimi rywalizacji, nie myśleli o tronie. On nie myślał o władzy. Obok „braci” stał Odyn. Dumny i majestatyczny. Na jego twarzy widniał uśmiech. Właśnie przed chwilą bawił się ze swoimi synami.

- Chłopcy!- zwrócił się do Lokiego i Thora.- Pamiętajcie, że zawsze musicie się trzymać razem. Bez względu na to co będzie się działo, powinniście siebie nawzajem chronić. Dobrze?

- Obiecuję tato- odpowiedział blondynek.

- Ja też- dodał cicho czarnowłosy.

I znowu się urwał. Kolejne wspomnienie.

Przed nimi znajdowała się wielka, majestatyczna trumna. W niej leżał Odyn. Był blady i zimny, a jego twarz spowiła powaga. Obok niego znajdowała się druga mogiła. W niej znajdował się Thor. Nie był to już ten radosny chłopak , którego Loki tak dobrze znał. Był... martwy. Tak samo zimny, jak jego ojciec. Obydwaj zostali zamordowani.

Koniec filmu trzeciego.

Loki wpatrywał się w wyświetlane obrazy z narastającym osłupieniem. Nie chciał przywoływać dawnych wspomnień, niezależnie od tego jak bardzo miłe one były. Po prostu nie chciał. Ale fakt, że... Thor i Odyn nie żyją, sparaliżował go. Przecież to nie możliwe. Nie ma go w Asgardzie zaledwie parę dni, a ich już ktoś zamordował? Przez wiele lat nienawidził Gromowładnego, za to że był faworyzowany, że był od niego we wszystkim lepszy. Ale ostatnio... Ostatnio ich stosunki się polepszyły. Nie pałał może do niego jakąś gorącą miłością, jednak było już między nimi lepiej. A Odyn? Owszem okłamał go. Owszem skrywał przed nim jego prawdziwe pochodzenie, wykorzystując go do własnych celów. Często również faworyzował Thora. Jednak kiedy Loki zobaczył jego zimną, ,martwą twarz, coś w nim drgnęło. Jakieś uczucia. A może po prostu współczucie? Choć w sumie... to też jest uczucie.

Po jego policzku spłynęła łza. Gorzka łza. Nie wiedział czemu płacze... Przecież „mu nie zależy”.  Ale za cholerę nie umiał tego powstrzymać.

Rose patrzyła na wszystkie wydarzenia z równym przerażeniem co Loki. Thor był dla niej przyjacielem, a Odyna szanowała za to co zrobił dla Asgardu. Oni nie powinni umrzeć. Nikt nie powinien zabijać tak dobrych ludzi. To nie było fair.

Po zakończeniu „slajdów”, dziewczyna zaczęła patrzeć na Kłamcę. Był zszokowany. Po raz drugi chyba, na jego twarzy można było wyczytać osłupienie i żal. Aż jej się szkoda zrobiło kiedy zobaczyła tą pojedynczą łzę, na policzku Lokiego. Nie widziała jak płacze. To był bolesny widok. Poczuła jak serce, wcześniej omotane złością, zaczyna się ściskać w współczuciu. Teraz nie wiedziała co ma robić. Nie wiedziała czy dobrze zrobiła, zawierając pakt z Amorą. To ona zabiła jej przyjaciela. Zabiła syna i ojca.

Blond włosa czarodziejka cały czas była rozbawiona. Kiedy zobaczyła tak głęboką dla niej, rozpacz Lokiego, nie mogła się powstrzymać od śmiechu. W końcu nie codziennie spotyka się tego typu widoki.

- Rose!- krzyknęła do Ziemianki, stojącej po drugiej stronie pomieszczenia.- Ja wychodzę, za to ty pobawisz się trochę z Lokim. Myślę, że wygląda zbyt dobrze. Glok zostanie i popatrzy jak sobie radzisz.

Czarodziejka podeszła do Olbrzyma i zbliżyła się do jego ucha.

- Jak będzie zbyt delikatna, to ty przejmiesz pałeczkę- szepnęła i wyszła z pokoju, trzaskając za sobą drzwiami. 

Glok wręczył Rose bata, zrobionego z twardego metalu. Dziewczyna patrzyła się na narzędzie z zupełną dezorientacją. Nie wiedziała co ma w tym momencie zrobić. Przecież ona pozbawi Lokiego części skóry, kiedy użyje tego ustrojstwa.

- No dalej!- krzyknął Olbrzym, ustawiając Kłamcę, tyłem do czarodziejki, tak aby mogła celować w blade plecy. Chłopak ostatniego czasu bardzo schudł, uwidocznione były jego żebra oraz kręgosłup. Nie wyglądał zdrowo.

- Zaczynasz, czy mam to zrobić za ciebie?!- wydarł się ponownie Glok.

Dziewczyna nie miała wyboru. Gdyby to Olbrzym przejął bata, byłoby już po Lokim. Rose mocno zamachnęła się i uderzyła głośno o plecy Kłamcy. Ten warknął z bólu, wyginając się nienaturalnie do przodu.

- Jeszcze cztery- powiedział uśmiechnięty gigant, mocniej ściskając chłopaka za ręce.

Czarodziejka zamknęła oczy.

Pierwsze uderzenie- Wrzask…

Drugie uderzenie- Krzyk…

Trzecie uderzenie – Warknięcie…

Czwarte uderzenie- Cisza…

Rose otworzyła oczy.  Loki, wręcz wisiał na rękach Olbrzyma. Na jego plecach nie było dużej warstwy skóry, prześwitywały niektóre kości. Całe „mięso” znajdowało się teraz na bacie. Było odrażające. Dziewczyna upuściła metalowe narzędzie i wybiegła z pomieszczenia. Nie mogła patrzeć na to... Po prostu nie mogła. To co zrobiła... było straszne! Niewybaczalne... On na to nie zasłużył.

Rose pobiegła w stronę pokoju Amory. Powinna z nią porozmawiać. Tak jak oczekiwała, czarodziejka siedziała właśnie na swoim łóżku, przeglądając jakąś gazetę.

- Amora! Dlaczego zabiłaś Thora? Tego chyba nie było w planie?

- Nie zabiłam go. Sama stworzyłam ostatni obraz. Thor nadal żyje. Odyn już jednak nie- odpowiedziała blondynka, przewracając obojętnie strony czasopisma.

- Po co?

- A powiedz mi, jak często widzi się załamanego Kłamcę? Ja nie marnuję takich okazji.

- A nie mogłaś go sama ukarać batem?- zapytała rozżalona dziewczyna.

- Przecież chciałaś zemsty. Patrzenie na jego cierpienie powinno ci sprawiać przyjemność, a nie ból! Czyżbyś zmieniła zdanie?- odpowiedziała Amora, podnosząc wzrok, znad gazety.

Rose, chwilę milczała. Trochę jej się żal zrobiło Lokiego, nie zaprzeczy. No bo w sumie nie miała pewności czy aby na pewno ją zdradził. To była tylko teoria Amory. A może to co usłyszała, było kłamstwem? Jedynie próbą zamydlenia Thorowi oczu? Tak! Z pewnością! Ale to by oznaczało, że to ona wykorzystała Lokiego, że to ona się nim posłużyła, aby spełnić swoją nieuzasadnioną zemstę. Musi jakoś wszystko naprawić, musi uratować chłopaka. A to oznacza, że musi kłamać.

- Nie, nie zmieniłam. Nienawidzę go. A teraz... chyba te 5 batów to było trochę za mało, czas poznęcać się nad nim psychicznie- powiedziała Rose, uśmiechając się do Amory. Ta odwzajemniła uśmiech. 

Dziewczyna wyszła z pokoju i ruszyła w stronę pomieszczenia w którym znajdował się Loki. Przed drzwiami zastała Gloka, który wycierał chustką ręce z krwi. Krwi Lokiego.

- Ja... Przyszłam do Kłamcy. Myślę, że powinien jeszcze trochę pocierpieć- powiedziała Rose, patrząc Olbrzymowi prosto w oczy. Nie mógł wyczuć kłamstwa. Ten zaśmiał się szyderczo, przepuszczając dziewczynę.

Czarodziejka weszła do pokoju. Przed nią leżał Loki, bez koszuli, cały w krwi. Jego plecy wyglądały jeszcze gorzej, niż je zostawiła, a twarz była pokryta wieloma ranami. Włosy chłopaka lepiły się od brudu, a jedna ręka wygięta była w tak nienaturalny sposób, że dziewczynie aż się niedobrze zrobiło na ten widok.

Podeszła szybko do Kłamcy, patrząc na niego z przerażeniem.

- Loki...

+ Dawno narysowany przeze mnie Loki, który wygląda jak Avatar XD (zdjecie robione kalkulatorem)