Rozdział 39 "To jedyny sposób"

Wróciłam! :D

Teraz małe sprawozdanie:
Byłam na obozie "sportowym" w Muszynie. Miałam zajęcia z zorbingu, aquazorbingu, trikke, paintballa, mini golfa, łuków itd. Powiedzmy, że było dość ciekawie. Oczywiście niektóre zajęcia bardziej mi się podobały, niektóre trochę mniej. Ale jestem zadowolona. Najbardziej cieszył mnie fakt, że przez prawie cały czas była niesamowicie wysoka temperatura, momentami wręcz uciążliwa. Dopiero dwa dni przed wyjazdem wszystko zaczęło się psuć, zaczęło padać i grzmieć. Ale to była miła odmiana.

A teraz czas wrócić do opowiadania. Przepraszam wszystkich, którzy dostali zawału, albo nabrali ochotę na nikontrolowane zabójstwo (Flo, proszę odłóż tą broń). Wiem, że cierpicie kiedy Loczek cierpi, ale jak już zdążyłam parę razy powiedzieć- jak teraz pocierpi to później będzie miał więcej czasu na szczęście (w każdym razie możecie mieć nadzieje). 

Wena.
Wena moja kochana, w końcu powróciła. Mam już pomysł, który mam zamiar pociągnąć (wielkie podziękowania dla mojej mamusi za ten pomysł) . Już dzisiaj biorę się za realizację, bo potem nie będzie mnie aż do 19 sierpnia, bo mam taki plan:

* 25.07-05.08 : drugi obóz
* 06.08-10.08: wyjazd do Paryża
* 10.08-19.08: pobyt w Chorwacji

Tak więc jak widzici rozrywek mi nie będzie brakować XD Aż się zast,anawiam czy dam radę tak bez chwili przerwy. Ale zobaczymy :D

A teraz już nie przedłużając, przedstawiam nowy rozdział:

Ceremonia dla Odyna odbyła się honorowo; w końcu wszyscy bardzo szanowali Wszechojca za to jakim był władcą i ile zrobił dla Asgardu.

Król został ułożony na ogromnej trumnie, zrobionej z farbowanego na złoto drewna. Wokół niego znajdowały się bukiety białych róż- ulubionych kwiatów Odyna. On sam ubrany był w swoją majestatyczną zbroję i czerwoną pelerynę. Jego oko nadal ozdabiała srebrna przepaska.

Thor patrzył się na ojca z wielkim żalem w sercu. Nie mógł uwierzyć, że umarł tak wcześnie. Że został zamordowany. W duszy młodego Asgardczyka zrodziła się złość. Złość w stosunku do siebie. Podczas ostatnich dni nie myślał o Wszechojcu, zupełnie o nim zapomniał. Powinien był nie dopuścić do tego co się stało. Ale nic mógł nic zmienić.

Całe pożegnanie odbyło się dość szybko. Poddani podchodzili i odchodzili. Najdłuższy czas posiadała rodzina. Frigga długo rozpaczała nad ciałem Odyna, lecz w końcu ochłonęła i oddaliła się w głąb pałacu. Przyszedł czas na boga piorunów. Gromowładny podszedł do ojca, klękając przy jego trumnie. Długo przypatrywał się jego twarzy. Była taka poważna.

- Przepraszam cię ojcze, że nie byłem przy tobie, że cię nie obroniłem. Nie powinieneś był zginąć. Nie powinieneś...- powiedział cicho Thor. Po jego policzku spłynęła pojedyncza łza. Nie mógł dłużej tak siedzieć. Wstał i ruszył w stronę pokoju Violet. Musiał z kimś porozmawiać.

Violet od razu po powrocie z ceremonii urządzonej dla Odyna, runęła na łóżko. W ciągu tych paru dni tak wiele rzeczy się wydarzyło: śmierć Wszechojca, zaginięcie Rose i Lokiego, nierozwikłana sprawa Amory.  Najbardziej zaniepokoiła się zniknięciem przyjaciółki.

To było wręcz niemożliwe żeby tym razem Loki ją porwał, no bo po co? Przecież ona go kochała. Choć w sumie Kłamca jest najbardziej prawdopodobnym „źródłem problemów”, bo razem z dziewczyną zaginą i on. To było podejrzane.

Nagle do pokoju wszedł Thor. Po jego wyrazie twarzy można było wywnioskować, że nadal jest przytłoczony śmiercią ojca. Ale cóż się dziwić, byli ze sobą bardzo zżyci.

- Thor! Jak się czujesz?- zapytała Violet, patrząc z troską na Gromowładnego. Ten usiadł obok niej na łóżku, opuszczając głowę w dół. Po jego policzkach spływały łzy.

- Thor...- powtórzyła dziewczyna, kładąc rękę na ramieniu boga.

- Zginął... Przeze mnie...- powiedział cicho Thor.

- To nie twoja wina. Posłuchaj: jesteś najlepszym synem, jakiego Odyn mógłby sobie wyobrazić. Kochałeś go, a on kochał ciebie. Nie ważne, że już go nie ma przy tobie, on zostanie na zawsze w twoim sercu- powiedziała Violet. Jej blada dłoń, szybko powędrowała w stronę twarzy boga piorunów, ścierając łzy z jego policzków. Thor spojrzał na dziewczynę. Na jej piękne fiołkowe oczy. Dziewczyna poczuła tą chemię między nimi. Zbliżyła się i pocałowała Gromowładnego. Bóg jeździł ręką po jasnych włosach dziewczyny, jednocześnie muskając ustami jej usta. Bardzo długo czekał na ten moment. Od pierwszego wejrzenia zakochał się w tej ziemiance i w duchu wierzył, że taka sytuacja w przyszłości będzie miała miejsce. I jego marzenie się spełniło. Myśl o ojcu w jednej chwili opuściła Thora, cały smutek zniknął. Teraz myślał tylko o pięknej blondynce.

Następnego dnia, po dobrze spędzonej nocy, Thor i Violet, wraz z Caroline i Vanessą które się przyłączyły, postanowili skupić się na sprawie która w tym momencie powinna była być tą najważniejszą- o zaginięciu Lokiego i Rose. Pojawiało się wiele podejrzeń, to padających na Kłamcę, to  na Amorę, to znowu na jakąś wrogą krainę. Każde jednak przypuszczenie mogło mieć tyle samo „za i przeciw”, co bardzo utrudniało rozpracowanie sprawcy.

- Dobrze. Pomyślmy nad ewentualnością każdego podejrzanego- zaczął Thor, patrząc na przyjaciółki.- Zacznijmy od Lokiego. Moim zdaniem to nie on, ale wiecie że nigdy nie będę uznawał go za winnego, to w końcu mój brat. Choć z drugiej strony powinniście mi przyznać rację w tym, że ostatnio bardzo się zmienił.

- A jeżeli to tylko gra pozorów? Kolejna pułapka. Może moja podejrzliwość jest spowodowana tym, że nie ufam mu zbytnio, bo widzę jaką jest osobą, co zrobił. Myślę jednak, że on byłby zdolny porwać Rose – powiedziała Violet.

- Ostatnio też go podejrzewaliśmy, a to on był ofiarą. Może nie powinniśmy być tacy płytcy i bazować tylko i wyłącznie na jego wcześniejszej reputacji- wtrąciła Vanessa. Jej spostrzeżenia były bardzo logiczne, co zaskoczyło wszystkich zgromadzonych. Dziewczyna znana była ze swojego poczucia humoru i zupełnego braku powagi, co wręcz nie pasowało do poprzedniej wypowiedzi.

-  Masz rację. No dobrze... to teraz Amora. Ona jest chyba najbardziej prawdopodobną sprawczynią porwania- powiedziała Caroline, wlepiając swoje szare oczy w Thora.

- Tak. Ona jest... nieprzewidywalna. W akcie zemsty umiałaby się posunąć do najgorszego. Szczerze szkoda mi Rose, bo wiem że Amora za nią przepadała. W dodatku to potężna czarodziejka, więc trzeba na nią uważać. Jeżeli oni wpadli w jej sidła...- Thor przerwał, tworząc napięcie.- To może być koniec.

Przyjaciółki wlepiły osłupiały wzrok w Gromowładnego. To co przed chwilą powiedział było tak straszne. Ale prawdziwe. Rose mogła stać się krzywda.

- To co robimy? Nie wiemy gdzie są, nie wiemy kto jest sprawcą. Jak mamy szukać?- zapytała zestresowana Violet.

- Heimdall. To nasz jedyny ratunek- stwierdził bóg piorunów, ruszając w stronę drzwi. Dziewczyny podążyły za nim. 

Grupka szła przez cały pałac, w końcu dochodząc do drzwi wyjściowych. Za nimi znajdował się most tęczowy- Bifrost. Na jego końcu stał Heimdall, wszechwidzący bóg. Thor szybko podszedł do czarnoskórego mężczyzny.

- Heimdallu! Musisz nam pomóc. Rosalie Johnson zaginęła wraz z Lokim. Nie wiemy gdzie oni są, ani kto jest odpowiedzialny za ich porwanie. Użycz nam swojego daru i sprawdź gdzie się znajdują.

- Nie dam rady sprawdzić kto jest przyczyną ich porwania, Thorze. Jednak wiem, że w tym momencie przebywają w lodowatym Jotunheimie. Po wyczynach Twojego brata nie został doszczętnie zniszczony. Radzę jednak uważać. Tamtejsza ludność nadal ma ci za złe to co zrobiłeś. Bądź ostrożny!- odpowiedział Heimdall, wlepiając swoje złote tęczówki w kosmos.

Gromowładny odszedł parę kroków w tył, zwracając oczy w stronę przyjaciółek.

- Musimy pojechać do Jotunheimu. To jedyny sposób aby uratować Rose i Lokiego- stwierdził, ruszając z powrotem do pałacu.- Jutro o świcie wyruszamy!