Rozdział 45 " Może to już czas"

O Boziu, jak ja Was wszystkich przepraszam! Po pierwsze dlatego, że nie pisałam komentarzy na Waszych blogach, mimo że czytałam nowe rozdzialy, a po drugie, że tak dlugo zwlekałam z publikacją. Dopiero co dokończyłam rozdział, który bardzo duzo czasu mi zajął. Może to przez to, że jakoś nie moglam znaleźć serca dla pisania tego opowiadania, mimo ze je kocham. Cos się zmieniło, mimo że chcę tego uniknąć. Bałam się nawet że będę musiała zamknąć bloga. To by byla chyba taka decyzja ktorej nigdy bym sobie nie wybaczyła. Ale ta myśl odeszla, w momencie w ktorym zdobyłam nowy pomysł. Na razie załamka przeszła i czas rozpocząć pracę.

Tak więc, zapraszam wszystkich do przeczytania nowego rozdziału :D

Rose nie miała pojęcia co zrobić. Loki darł się, jego ciało poczęło krwawić, a kości łamały się jedna po drugiej. Jego organizm sam siebie wyniszczał. A to wszystko było jej winą. Ona go dotknęła, to jej ciepło spowodowało taką reakcję. Taką przynajmniej miała teorię. A może to znowu spisek Amory? Nie, to niemożliwe. Amora nie żyła, ona sama ją zabiła. Teraz jedynym wrogiem Lokiego mogła być ona sama. Przysporzyła mu już wyjątkowo dużo problemów, a teraz pewnie doprowadzi go do śmierci. Świetnie! Jak to wszystko potrafi się zepsuć przez jeden głupi błąd.

 Nagle z oczu Lokiego zaczęła wypływać krew. Tego już było za wiele dla dziewczyny.

- Pomocy! Niech ktoś tu przyjdzie!- krzyknęła, nie mogąc dłużej patrzeć na to jak Kłamca się wykrwawiał.

Nagle do pokoju wbiegł Thor wraz z trójką lekarzy. Gromowładny był bardzo zaskoczony i zaniepokojony jednocześnie, tym co zobaczył. Po raz kolejny jego brat cierpiał, zupełnie za nic. Tak jakby ktoś sprowadził na niego karę za wcześniejsze winy. Ale tego już było za wiele.

Lekarze złapali Lokiego za ręce i z wielkim trudem przenieśli na łóżko. Kłamca wyrywał się, krzyczał i emanował tak ogromną magią, że trudno było go utrzymać, a co dopiero poskromić. Nagle jeden z uzdrowicieli wyciągną z kieszeni fartucha, dużą strzykawkę, w której znajdowała się tajemnicza substancja o podejrzanym kolorze. Lekarz bez wahania wbił ją Lokiemu w ramię, na co ten niemal od razu stracił przytomność. W pokoju zapanowała cisza.

Rose poczuła jak do jej oczu napływają łzy. Miarka się przebrała, więcej już nie wytrzyma. Postanowiła, że już nie może udawać jak bardzo jest silna. Krople łez polały jej się po twarzy, a z gardła dobiegł odgłos szlochu. To ona sprawiła wszystkim problemy, przez swoje głupie pragnienie zemsty. Przez to, że  uwierzyła kłamstwa, mówione przez Lokiego z wielkim trudem. On dla niej się męczył, on jej zaufał, a ona… zdradziła go. 

Dziewczyna poczuła jak ktoś ciągnie ją za rękę i wyprowadza z pokoju. Thor zabrał ją tam gdzie zawsze rozmawiali- do ogrodu królewskiego. To było chyba najlepsze miejsca na jakiekolwiek rozważania i rozmowy.

- Nie powinnaś była tego widzieć. Nie płacz już- powiedział Gromowładny, delikatnie wycierając łzę z policzka Rose. Jego dłonie mimo swej wielkości były bardzo gładkie i przyjemne w dotyku. Czuła się zupełnie tak jakby ktoś potarł jej policzki płatkami roży. 

- To moja wina. Zaczął krzyczeć przeze mnie. Nie wiem czy kiedykolwiek mi wybaczy to co mu zrobiłam, ale mam pewność że ja sobie tego nigdy nie wybaczę. To zbyt duża wina…- stwierdziła dziewczyna wpatrując się pusto w drzewo wiśni rosnące przed nią.

- Posłuchaj lekarze nie mają pojęcia co Lokiemu dolega, ale to co się przed chwilą wydarzyło na pewno nie było twoją winą. Nie możesz siebie za to obwiniać. Przez takie coś wpadniesz w błędne koło rozpaczy i nienawiści do siebie z którego już nie uciekniesz. To ciebie po prostu zniszczy. A ja na to nie pozwolę.

Twarz Rose rozjaśnił uśmiech. Nie spodziewała się po Thorze takiego oświadczenia, po prostu się nie spodziewała. Miała szczęście, że miała takiego przyjaciela jak on. Ale mimo to jej problem nadal nie zniknął, nie wyparował w ciągu minuty, stając się tylko nieprzyjemnym wspomnieniem. Ona nadal miała świadomość tego, że nieważne co się wydarzy, ona musi pomóc Lokiemu. Czuła się już lepiej, nie była tak samo przygnębiona, jednak czuła się zobowiązana, aby sprawić, że on znowu poczuje się dobrze. Choć w pewnym stopniu z powrotem jej zaufa, tym samym podarowując zaufanie innym ludziom tak bardzo się o niego troszczącym. Musiała to zrobić. Dla niego.

&&&

Loki obudził się w ciemnym pomieszczeniu, w którym było przeraźliwie duszno. Jego ręce, nogi i brzuch przywiązane były mocnymi sznurami do łóżka w taki sposób, że nawet z trudem przychodziło mu oddychanie. Z tego co się działo wcześniej, nic nie pamiętał. Dlatego też nie do końca wiedział dlaczego użyli wobec niego takich środków ostrożności. Do tego czuł przerażający ból pleców oraz pieczenie oczu. Co się wydarzyło?

I nagle przypomniał sobie pewne sprawy. Rose, Amora, Jotunhaim, Laufey, ból, cierpienie i ogromny żal- wszystkie te rzeczy powróciły do niego z nasiloną mocą. To go zabolało, choć bardzo nie chciał tego przyznawać. Nie chciał przyznawać, że jednak gdzieś tam posiada te głupie i bezsensowne uczucia, które jednak pomagały człowiekowi normalnie żyć. Ale czy… warto żyć z takimi emocjami? Wszystko to stało się zbyt trudne dla niego, mimo że umiał sobie zazwyczaj radzić z takimi problemami.

Nagle ktoś zapukał do pokoju Lokiego. Kłamca nie spodziewał się nikogo, zresztą nie sądził że ktokolwiek będzie miał ochotę go odwiedzać. Jednak coś mu się zdawało, że będzie to Thor. I miał rację. Blondwłosy bóg wszedł do pomieszczenia i usiadł na krześle, postawionym obok łóżka Lokiego. Bardzo długi czas nie odzywał się, patrząc tylko pusto w podłogę. W końcu jednak przeniósł wzrok na czarodzieja.

- Czy wiesz co się dzisiaj wydarzyło? Pamiętasz coś?- zapytał. Loki pokręcił przecząco głową.- Otóż, zachowywałeś się bardzo dziwnie. Twoje ciało… wykańczało samo siebie. Do tego krzyczałeś, a twoje oczy krwawiły. Rose była bardzo przerażona, zupełnie nie wiedziała o co…

- Rose u mnie była?!- krzyknął Kłamca, wlepiając swoje szmaragdowe oczy, w Gromowładnego.

- No tak… było jej bardzo przykro po tym co zrobiła… Przecież nie powinieneś tak długo trzymać urazy. Wiesz, że każdy popełnia błędy. Nawet ty.

- O niczym nie masz pojęcia, Thor. Jesteś zupełnie nieświadomy, niczym dziecko. Jaką masz pewność, że ciebie nie spotka taki sam los jak mnie spotkał? Skąd wiesz, że pozostaniesz żywy, przyjaźniąc się z nią.

- Loki o czym ty mówisz?!- krzyknął Thor, podnosząc się raptownie z krzesła.- Ta dziewczyna uratowała cię tyle razy że mógłbyś choć o niej tak nie mówić. To co zrobiła było złe, owszem, ale to nie oznacza że byłaby zdolna zrobić to samo jeszcze raz. Ona żałuje, Loki, nawet nie zdajesz sobie sprawy jak bardzo. Więc wysłuchaj jej chociaż ten jeden raz.

Do pokoju weszła Rose. Nie patrzyła w ogóle w stronę Kłamcy, starała się unikać jego wzroku.

- Porozmawiajcie- powiedział Thor, zostawiając tę dwójkę samych. Dziewczyna niepewnie zbliżyła się do krzesła stojącego obok Lokiego i równie niepewnie na nim usiadła. 

- Ja… chciałam przeprosić. Chciałam przeprosić za wszystko co zrobiłam, za wszystko czego zrobić nie powinnam. Byłam na tyle głupia, że posunęłam się do tego, aby zaangażować w zemstę osobę, która zagrażała twojemu życiu. Ale ja… nie byłabym wstanie cię zabić.

- Czy aby na pewno? Czyli rozumiem, że walenie batem o moje plecy, pozbawiając mnie połowy skóry, było jedynie rekreacją, która  nie miała mnie zabić?- prychnął Loki, paląc trzymające go sznury i oswobadzając się z ich.

- Jeżeli ten Olbrzym walnąłby cię tym batem, już byś nie żył. Nie mówię, że zrobiłam ci przysługę, ale…

- Ale co?- przerwał Rose, Kłamca.- Może chcesz powiedzieć, że się o mnie troszczysz. Myślałem, że to mnie nazywają zdrajca i kłamcą. A jednak teraz jesteśmy  dwoje. I co chcesz zrobić?- powiedział Loki, wstając z łózka i zbliżając się do dziewczyny.- A teraz mam tobie z powrotem zaufać, ha? Dlaczego nikt, nikt, nie może zrozumieć, że nie jestem kolejną zabawką która można się posłużyć. Owszem, wykorzystywałem ludzi, ale kiedy w końcu poczułem że nie musze już tego robić, że nie musze już żyć zemstą, ty postanowiłaś ujawnić swoją prawdziwą twarz.  Sprawić, że mam tak ogromną ochotę się ciebie pozbyć, jakiej nie miałem nigdy. 

- Loki, ja serio nie jestem taka… Ja cię ko…- zaczęła Rose, lecz nagle poczuła jak silna ręka Lokiego miażdży jej szyję, przygwożdżając do ściany.

- Przestań kłamać!!! Mam dość tych gierek, powiedz czego chcesz albo wynoś się z mojego życia, które i tak już jest wyjątkowo zmarnowane, na bawienie się z takimi idiotkami jak ty!

W jednej chwili Kłamca poczuł jak ktoś go mocno odpycha od dziewczyny, przewracając go na podłogę. Sif.

- Co ty do cholery wyprawiasz?! Czy już do końca zgłupiałeś, czy Lodowe Olbrzymy zrobiły ci wodę z mózgu? Chcesz ją zabić? Jak masz jakiś problem to może sam powinieneś się pożegnać z tym światem- wydarła się bogini wojny, łapiąc czarodzieja, za bluzkę i podciągając go z podłogi. Jej wzrok jednak spoczął na ledwo trzymającej się na nogach, Rose.- Rose, idź stąd, znajdź Thora, a ja porozmawiam z tym idiotą.

Dziewczyna szybko wybiegła z pokoju, zostawiając Sif i Lokiego samych. Bogini była tak wściekła, że aż musiała się hamować, aby sama nie zabić Kłamcy.

- No to zacznijmy. Zapewne wyobrażasz sobie, że jesteś nie wiadomo jakim królem i że możesz traktować innych jak swoje własne szmatki do ścierania podłogi, ale chcę ci coś uświadomić- tak nie jest. Nie będę ci dawała rad z zasad moralnych, ale cholera, nie jesteśmy już dziećmi, nie bawimy się w piaskownicy, nie bijemy innych jak coś nam się nie spodoba. 

- Powiedz mi co mogę wiedzieć o dzieciństwie, skoro ty i cała gromadka Thora postarała się, abym nie miał go. Jak myślisz, przez kogo się to wszystko stało? Dobrze pamiętam jak mnie wyśmiewaliście, biliście, psuliście wszystko co udało mi się zrobić. Tak więc każda rzecz jaką ja zepsułem, wy zepsuliście. Ponosicie pełną odpowiedzialność- uśmiechnął się Kłamca.  

- Owszem, robiliśmy źle, ale myślę, że jednak nie wszystkiemu my jesteśmy winni. Bardzo mnie wzruszyły te twoje ckliwe scenki i miłość do Rose. Aż mi się rzygać chciało jak widziałam te wszystkie kłamstwa, jakie wymyślałeś aby zamydlić nam oczy. I powiem ci coś jeszcze. Za to wszystko co zrobiłeś, zgnijesz sam, ciągle zastanawiając się co zrobiłeś źle. I ja ci gwarantuje, że uczynię z twojego życia Piekło jakiego nigdy sobie nie wyobrażałeś. Może znowu spotkasz swoja zgniłą córunię.

Sif puściła Lokiego, wychodząc z pokoju i trzaskając za sobą drzwiami. Kłamca został sam. Nie mógł wykonać nawet najmniejszego ruchu. Słowa bogini, ciągle chodziły mu po głowie. Co go opętało? Dlaczego on robi wszystko, aby każdy go nienawidził. Może rzeczywiście nadszedł czas aby pożegnać ten cholerny świat i uciec w mroku, patrząc śmierci prosto w twarz. Może to już czas.